Przejdź do zawartości

Miara martyngałowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Miara martyngałowa (lub miara obojętna na ryzyko) – jedno z podstawowych pojęć z zakresu matematyki finansowej. Używa się go do wyceny instrumentów bazowych oraz pochodnych na rynkach zupełnych.

Definicja[edytuj | edytuj kod]

Niech oznacza wartość instrumentu dyskontowego w momencie a cenę instrumentu o wypłacie zapadającego w chwili Miarą martyngałową nazywamy taką miarę probabilistyczną, że:

  1. (miara jest równoważna rzeczywistej mierze),

Dla rynków skończonych zachodzenie powyższego warunku dla procesów cen instrumentów bazowych jest równoważna jego prawdziwości dla instrumentów pochodnych.

Przykłady[edytuj | edytuj kod]

Model dwumianowy[edytuj | edytuj kod]

Dla jednookresowego modelu CRR o własności gdzie przyjmuje wartości oraz a miara martyngałowa jest zdefiniowana w następujący sposób:

Warunkiem koniecznym dla braku istnienia arbitrażu jest ograniczenie na stopę procentową

Dla -okresowego modelu CRR miara martyngałowa przyjmuje następującą postać:

Model Blacka-Scholesa[edytuj | edytuj kod]

W klasycznym modelu Blacka-Scholesa miarą martyngałową określa równanie:

gdzie:

– współczynnik dryfu,
– współczynnik zmienności,
– bezryzykowna stopa procentowa.

Proces

jest procesem Wienera w mierze martyngałowej.

Wzór ten można uzyskać po zastosowaniu twierdzenia Girsanowa.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jacek Jakubowski: Modelowanie rynków finansowych. Warszawa: SCRIPT, 2006. ISBN 83-89716-06-2.