Michał Terlecki (oficer piechoty)
 podpułkownik piechoty
| |
| Data urodzenia |
2 października 1881 |
|---|---|
| Data śmierci |
21 sierpnia 1965 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kwatermistrz |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Michał Terlecki[a] (ur. 2 października 1881, zm. 21 sierpnia 1965) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 2 października 1881. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[1], a następnie mianowany podpułkownikiem piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[2][3]. Został oficerem 70 pułku piechoty w garnizonie Jarocin, w którym w 1923 był pełniącym obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[4][5]. Jako oficer tej jednostki w 1928 służył w Oddziale IV Sztabu Generalnego WP[6]. W 1934 jako pułkownik piechoty przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[7].
W latach 30. sprawował stanowisko naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Warszawie.
Jego żoną była Maria (zm. 23 czerwca 1965)[8]. Michał Terlecki zmarł 21 sierpnia 1965[9][8]. Oboje zostali pochowani na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 88-2-4)[8].
Odznaczenie[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W ewidencji wojskowej jego tożsamość była podawana jako „Michał Terlecki I”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 399.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 343.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 163.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 325.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 288.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 842.
- ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: MARIA TERLECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-01-25].
- ↑ Kierownictwo PPR i PZPR wobec wojska 1944-1956, Instytut Studiów Politycznych (Polska Akademia Nauk), 2003, s. 177.
- ↑ Odznaczenia P. Prezydenta za zasługi na polu organizacji obrony przeciwlotniczej. „Gazeta Lwowska”. Nr 185, s. 1, 18 sierpnia 1938.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.