Mieczysław Birnbaum

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Birnbaum
Mieczysław Binom
Ilustracja
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1889
Częstochowa, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

23-24 kwietnia 1940
Katyń, RFSRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi

Mieczysław Birnbaum, ps. Mieczysław Binom (ur. 10 czerwca 1889 w Częstochowie, zm. 23-24 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski publicysta i tłumacz żydowskiego pochodzenia; w młodości działacz ruchu rewolucyjnego, potem oficer Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Częstochowie w rodzinie żydowskiej, jako syn chazana Abrahama Bera Birnbauma[1] i Leonory z d. Frenkel. Jego siostra, Helena Gruszecka (1901–1982) była aktorką.

Absolwent gimnazjum w Piotrkowie. Początkowo członek Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy, później PPS–Frakcja Rewolucyjna[2]. Studia przerwał z powodu aresztowania za udział w ruchu rewolucyjnym. Był więziony i skazany na zesłanie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej. W 1917 bierze udział w tworzeniu Wojska Polskiego na wschodzie. Zorganizował Związek Wojsk Polskich w Jassach. Został wybrany członkiem Komitetu Wykonawczego Wojsk Polskich Frontu Rumuńskiego[3]. Członek POW (KN 3). Jeden z delegatów gen. Józefa Hallera (razem z Bronisławem Nakoniecznikow-Klukowskim i Walerianem Czumą) wysłany 12 kwietnia 1918 do rządu RFSRR w celu uzyskania zgody na przemarsz korpusu z Ukrainy na teren Rosji pod kontrolą bolszewików, wobec żądania Niemców rozbrojenia korpusu. Bolszewicy nie wyrazili zgody na ewakuację II Korpusu za Dniepr. Konsekwencją odmowy bolszewików było rozbicie II Korpusu w bitwie pod Kaniowem przez Niemców. Szef wydziału politycznego II Oddziału Sztabu Generalnego WP[4], porucznik piechoty WP (1918–1921).

Zaufany emisariusz Józefa Piłsudskiego, z jego nominacji przedstawiciel Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego w rokowaniach polsko-bolszewickich w Mikaszewiczach (w czasie wojny polsko-bolszewickiej) i faktyczny negocjator[5].

Tłumacz literatury rosyjskiej. Pierwszy tłumacz na język polski opowiadań Izaaka Babla i Jewgienija Zamiatina[6]. Stryj Jerzego Pomianowskiego[7].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. 23 lub 24 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany[8]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

  • Partja winta A. P. Czechow (tł. M. Binom, Warszawa, „Rój”, 1926)
  • Ludzie jaskiniowi i inne opowiadania J. Zamiatin (tł: pod pseud. Binom, poprawił i uwspółcz.: M. K. Tekst oparty o wydanie „Roju” z 1927 r., Warszawa: WIS 1986)
  • Gasnącemu światu (słowa: pod pseud. M. Binom; rys. St. Dobrzyński, Warszawa, s.n. 1930)
  • Raj na ziemi (Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Zakłady Wydawniczo-Drukarskie „Praca” 1930)[12]
  • Utwory wybrane I.Babel (tł. pod pseud. Mieczysław Binom, wstęp Jerzy Pomianowski, Warszawa, „Czytelnik”, 1961)
  • Historia jednego konia I. Babel (tł. pod pseud. Mieczysław Binom; wyboru dokonał Ziemowit Fedecki, Warszawa, „Czytelnik”, 1988)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. http://web.archive.org/web/20160304090239/http://www.kongres.lublin.pl/ws/pomianowski.doc Wspomnienia J.Pomianowskiego-III Kongres Kultury Chrześcijańskiej] w aktach Indeksu Represjonowanych ośrodka Karta „syn Aleksego”
  2. Historia wojskowości polskiej: wybrane zagadnienia,W. Biegański, P. Stawecki, J. Wojtasik, Wojskowy Instytut Historyczny, Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972, według wspomnień bratanka Jerzego Pomianowskiego członek SDKPiL Rzeczpospolita 10.11.06 Nr 263, "Szabla za Babla". Wywiad z J. Pomianowski
  3. Stanisław Łoza, Czy wiesz, kto to jest?, Warszawa 1938, s. 49.
  4. https://web.archive.org/web/20080625013341/http://www.naszawitryna.pl/ksiazki_31.html fragm. książki "Cienie, które dzielą" M. Kałuski
  5. Birnbaum był bliskim znajomym Juliana Marchlewskiego z okresu działalności podziemnej. Andrzej Nowak Polska i trzy Rosje. Studium polityki wschodniej Józefa Piłsudskiego (do kwietnia 1920 roku), Wyd. II poprawione, Kraków 2008, Wyd. Arcana ISBN 83-86225-44-0; Stosunki polsko-radzieckie, 1918-1919 W. Gostyńska, Wydział I-Nauk Społecznych, PWN, 1986
  6. http://archiwum.rp.pl/artykul/262572_Okularnik_z_Odessy.html Rzeczpospolita, 05.02.2000 Okularnik z Odessy. J.Pomianowskim
  7. http://www.rzeczpospolita.pl/dodatki/dodatek3_061110/dodatek3_a_16.html Rzeczpospolita 10.11.06 Nr 263, "Szabla za Babla". Wywiad z J. Pomianowski
  8. Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 171.
  9. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  10. M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82.
  11. M.P. z 1930 r. nr 13, poz. 21.
  12. Mieczysław Birnbaum, Raj na ziemi., Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]