Mieczysław Woronowicz

Mieczysław Woronowicz
Litwin, Niedźwiedź
	kapitan
Data i miejsce urodzenia	25 marca 1912 ; Kozaryn
Data i miejsce śmierci	12 kwietnia 1979 ; Szczecin
	Przebieg służby
Lata służby	1932–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Służba Zwycięstwu Polski; ZWZ-AK
Jednostki	25 pułk piechoty; Obwód Wieluń SZP-ZWZ; Obwód Łódź-Powiat ZWZ-AK; Inspektorat Rejonowy Łódź AK
Stanowiska	dowódca plutonu; dowódca kompanii; komendant Obwodu Wieluń AK; komendant Obwodu Łódź-Powiat ZWZ-AK; komendant Inspektoratu Rejonowego Łódź AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa ; (kampania wrześniowa)
	Odznaczenia

Mieczysław Woronowicz (ur. 25 marca 1912 w Kozarynie, powiat brasławski, zm. 12 kwietnia 1979 w Szczecinie) – kapitan Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W konspiracji od listopada 1939 - w Służbie Zwycięstwu Polski, Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Zajmował stanowiska komendanta Obwodu Wieluń SZP-ZWZ (styczeń 1940 - październik 1941), komendanta Obwodu Łódź-Powiat ZWZ-AK (październik 1941 - sierpień 1943) oraz komendanta Inspektoratu Rejonowego Łódź AK (wrzesień 1943 - wrzesień 1944). Awansowany do stopnia kapitana służby stałej z dniem 11 listopada 1942. W następstwie zdrady mjr. Bronisława Majewskiego „Dziadka” został aresztowany przez łódzkie Gestapo w dniu 5 września 1944 i po śledztwie wywieziony do obozu w Oświęcimiu. Po uwolnieniu, wiosną 1945, powrócił do Łodzi. Tu został aresztowany przez NKWD. Więziony w Poznaniu, Wronkach i Rawiczu, po czym przekazany (w październiku 1945) funkcjonariuszom Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Osadzony w więzieniu mokotowskim, został zwolniony 5 listopada 1945^[a]. Za czyny dokonane w okresie służby w Armii Krajowej odznaczony został w dniu 1 stycznia 1945 Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[5]^[6].

Po formalnym ujawnieniu się przed Komisją Likwidacyjną ds. Armii Krajowej został zweryfikowany w randze majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1945. Na początku 1946 wyjechał z rodziną do Jeleniej Góry i podjął pracę w Jeleniogórskich Zakładach Papierniczych. W 1949 przeniesiony służbowo do Szczecina, uczestniczył w uruchomieniu tamtejszej Fabryki Celulozy i Papieru, a następnie został w niej zatrudniony na stałe. Na emeryturze od końca lat siedemdziesiątych XX w. Członek szczecińskiego oddziału Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, przez Ministerstwo Obrony Narodowej awansowany do stopnia podpułkownika w stanie spoczynku. Zmarł w Szczecinie i spoczął na cmentarzu parafialnym w Przytocznej koło Skwierzyny^[5]^[6].

Żonaty z Haliną z domu Górską, z którą miał córkę Ewę oraz synów Marka i Krzysztofa^[5].

↑ Po zwolnieniu powrócił do Łodzi, a potem przez krótki czas przebywał w Piotrkowie Trybunalskim.

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.
Serwis Polska Podziemna - Dział „Postacie”. [dostęp 2020-07-10].
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.