Mikołaj Łapicki

Mikołaj Grzegorz Łapicki
	pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	16 września 1896 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	20 sierpnia 1972 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1972
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie ; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	1 Pułk Artylerii; 1 Krakowski Pułk Artylerii Polowej; Obóz Szkoleniowy Artylerii; 1 Pułk Artylerii Polowej; 16 Pułk Artylerii Polowej; Wyższa Szkoła Wojenna; 7 Dywizjon Artylerii Konnej; 1 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów; Dowództwo Okręgu Korpusu Nr IX; SGO „Polesie”; 5 Kresowa Dywizja Piechoty
Stanowiska	instruktor; dowódca baterii artylerii; dowódca dywizjonu artylerii; kierownik katedry; dowódca pułku artylerii; szef sztabu okręgu korpusu; szef sztabu grupy operacyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; obrona Lwowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa; bitwa pod Kockiem
	Odznaczenia

Mikołaj Grzegorz Łapicki (ur. 16 września 1896 w Krakowie, zm. 20 sierpnia 1972 w Londynie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W Krakowie studiował medycynę i działał w Związku Strzeleckim. W okresie od grudnia 1914 r. do lipca 1917 r. w Legionach Polskich w 2 baterii 1 pułku artylerii. 1 grudnia 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym^[1]. Po kryzysie przysięgowym wcielony do cesarskiej i królewskiej armii i wysłany na front włoski. Od listopada 1918 r. do lipca 1919 r. pełnił służbę w 1 Krakowskim pułku artylerii polowej podczas walk w obronie Lwowa i w Małopolsce Wschodniej, jako oficer baterii. Od lipca 1919 do 1924 r. był instruktorem w Obozie Szkoleniowym Artylerii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 135. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk artylerii polowej Legionów^[2]. W latach 1924–1927 dowodził baterią i dywizjonem w 1 pułku artylerii polowej Legionów, a później w 16 pułku artylerii polowej. 31 marca 1924 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 49. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[3].

W latach 1927–1929 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta. 2 grudnia 1930 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4]. Później zajmował stanowisko kierownika katedry taktyki artylerii w W.S.Woj. W latach 1934–1935 dowodził 7 dywizjonem artylerii konnej w Poznaniu, a od 19 listopada 1935 roku 1 pułkiem artylerii lekkiej Legionów w Wilnie. Pułkownikiem został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W listopadzie 1938 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu.

W kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Po bitwie pod Kockiem w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu w dowództwie 5 Kresowej Dywizji Piechoty we Włoszech i po jego ewakuacji do Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji osiadł w Londynie, gdzie zmarł.

Pośmiertnie został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 3 maja 1972 roku w korpusie generałów^[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 13749^[6]
Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[7]^[8]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1922)^[9]
Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[10]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 59.
↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 194.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 328.
↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 123.
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 455 .
↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Rocznik oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 178, 798. [dostęp 2015-06-22].
↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 373
↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
H.P. Kosk, Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 1998

[CITEREFLista_starszeństwa191759-1] Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 59.

[CITEREFLista_starszeństwa1922194-2] Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 194.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_32_z_2_kwietnia_1924_roku,_s._170-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_16_z_3_grudnia_1930_roku,_s._328-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 328.

[CITEREFKryska-KarskiŻurakowski1991123-5] Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 123.

[6] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 455 .

[7] M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[Ro1932-8] Rocznik oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 178, 798. [dostęp 2015-06-22].

[9] Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 373

[10] M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]