Mikroelektronika

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Płytka krzemowa z układami scalonymi MOS

Mikroelektronika – dziedzina elektroniki, która zajmuje się procesami produkcji układów scalonych oraz komponentów elektronicznych o bardzo małych rozmiarach. Urządzenia te są produkowane głównie z półprzewodników w technologii krzemowej.

Cechy mikroelektroniki[edytuj | edytuj kod]

  • małe rozmiary oraz mały pobór mocy
  • duża szybkość działania
  • niska cena (uzysk musi być bliski 100%)
  • drogi prototyp
  • problemy z projektowaniem

Cele mikroelektroniki[edytuj | edytuj kod]

Podzespoły mikroelektroniczne[edytuj | edytuj kod]

Większość zwykłych podzespołów elektronicznych ma swoje odpowiedniki mikroelektroniczne: tranzystory, kondensatory, induktory (solenoidy), rezystory, diody oraz oczywiście izolatory i przewodniki – wszystkie występują także w urządzeniach mikroelektronicznych.

Układy scalone[edytuj | edytuj kod]

Cyfrowe układy scalone składają się głównie z tranzystorów.

Układy analogowe lub mieszane zazwyczaj zawierają także rezystory i kondensatory. Induktory są używane w analogowych obwodach wysokich częstotliwości, gdyż w przypadku niskich częstotliwości zajmują zbyt dużo miejsca na chipach.

W miarę postępu techniki, rozmiary komponentów mikroelektronicznych ciągle maleją, zaś liczba tranzystorów podwaja się co około 18 miesięcy (prawo Moore’a). W tak małej skali znaczne rozmiary przybierają zjawiska pasożytnicze, zaniedbywalne dla większych wymiarów urządzeń. Celem inżynierów mikroelektroników jest znaleźć sposoby na minimalizację lub zniesienie tych negatywnych efektów, przy ciągłej miniaturyzacji i zwiększaniu wydajności układów elektronicznych.

Kolejne fazy produkcji elementów mikroelektronicznych[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • W. J. Stepowicz, Elementy półprzewodnikowe i układy scalone, Wydawnictwo Politechniki Gdanskiej, Gdansk 1999

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]