Milly Steger
 Milly Steger (1922) | |
| Imię i nazwisko |
Emilie Sibilla Elisabeth Johanna Steger |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
niemiecka |
| Dziedzina sztuki |
rzeźbiarstwo, grafika |
Milly Steger właśc. Emilie Sibilla Elisabeth Johanna Steger (ur. 15 czerwca 1881 w Rheinbergu, zm. 31 października 1948 w Berlinie) – niemiecka rzeźbiarka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Milly Steger urodziła się 15 czerwca 1881 roku w Rheinbergu i dorastała w Elberfeld[1]. Po ukończeniu szkoły przez rok przebywała w szkole z internatem w Anglii, gdzie pobierała indywidualne lekcje rysunku[1]. Naukę kontynuowała w szkole sztuki i rzemiosła w Elberfeld, gdzie zainteresowała się rzeźbiarstwem[1]. Ok. 1903–1906 trafiła do pracowni profesora rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie (niem. Kunstakademie Düsseldorf) – Karla Janssena (1855–1927)[1]. W 1906 roku odbyła podróż studialną do Florencji, gdzie poznała rzeźbiarza Georga Kolbego (1877–1947)[1]. Chociaż nigdy nie była jego studentką, sama przedstawiała siebie jako jego uczennicę[1].
Po powrocie zamieszkała w Berlinie, gdzie w 1908 roku po raz pierwszy wystawiła swoje prace na wystawie Berlińskiej Secesji[1]. Następnie wyjechała do Paryża, gdzie zafascynowała się pracami Auguste'a Rodina (1840–1917) i Aristide'a Maillola (1861–1944)[1]. W 1909 roku odwiedziła belgijskiego rzeźbiarza Georges'a Minne (1866–1941), z którym pozostawała w kontakcie korespondencyjnym[1].
W 1910 roku otrzymała zaproszenie od Karla Ernsta Osthausa (1874–1921), kolekcjonera i mecenasa sztuki, by przyjechać do Hagen, gdzie Osthaus zbudował miasto ogród Hohenhagen[1]. W 1911 roku zamieszkała w jednym z domu tamtejszej kolonii artystycznej i wystawiała swoje prace na wystawach Sonderbundu[1]. Cztery rzeźby, które wykonała dla fasady teatru w Hagen, wywołały skandal w 1911 roku – rzeźby przedstawiały nagie postaci kobiet naturalnej wielkości[1]. Wskutek skandalu artystka stała się rozpoznawalna[1]. Od ok. 1914 roku Steger postrzegana była jako rzeźbiarka miasta Hagen, dla którego wykonała szereg prac[1].
Po wybuchu I wojny światowej, z braku zamówień publicznych, przeniosła się w 1917 roku do Berlina[1] i zaczęła tworzyć mniej monumentalne rzeźby[2]. W 1919 roku opublikowała apel o zniesienie zakazu przyjmowania kobiet do akademii sztuk pięknych[1]. W latach 1927–1942 prowadziła zajęcia z rzeźby i rysunku w ośrodku Stowarzyszenia Artystek w Berlinie (niem. Verein der Künstlerinnen zu Berlin)[1]. Jej uczennicą była m.in. Oda Schottmüller (1905–1943)[3].
Po dojściu nazistów do władzy Steger próbowała wykorzystać pojawiające się szanse[2]. W 1937 roku niektóre jej prace zostały usunięte z muzeów podczas kampanii przeciwko „sztuce wynaturzonej”, jednak sama Steger mogła kontynuować pracę[1].
Wiele z jej dzieł zostało zniszczonych podczas nalotu bombowego w listopadzie 1943 roku, kiedy zniszczeniu uległo atelier rzeźbiarki[1]. Po zakończeniu II wojny światowej Steger wróciła do pracy w nowym atelier, w czym jednak przeszkadzało jej słabe zdrowie[1]. Zmarła w Berlinie 31 października 1948 roku[1].
Prace[edytuj | edytuj kod]
Steger specjalizowała się w rzeźbie w kamieniu i rzeźbie architektonicznej[1]. Początkowo tworzyła w duchu ekspresjonizmu, by w połowie lat 20. XX w. zwrócić się w stronę naturalizmu[1]. Jej głównym tematem stała się postać młodej kobiety[1]. Wykonywała również liczne popiersia, m.in. dla gmachu Deutsches Theater stworzyła popiersia aktorek Gertrudy Eysoldt (1870–1955) i Helene Thimig (1889–1974)[1]. Wiele jej prac, szczególnie tych wykonanych z gipsu, nie przetrwało lat wojny, wiele też zaginęło[1].
Wśród prac Steger wyróżnić można[1]:
- Karyatide, 1911 – rzeźby na fasadzie teatru w Hagen
- Auferstehender Jüngling, 1918 – Frankfurt nad Menem, Städliche Galerie im Städel[4]
- Die Herbe, 1928 – Berlin, Stiftung Stadtmuseum Berlin
- Najaden, 1940 – Berlin, Nationalgalerie
- Die Schmerzerfahrene, 1947/1948 – w kolekcji prywatnej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Geertje Andresen: Schottmüller, Oda. W: Neue Deutsche Biographie [Online-Version]. T. 23. 2007, s. 503–504. (niem.).
- Milly Steger and the Diversity of Response. W: Deborah Ascher Barnstone, Elizabeth Otto: Art and Resistance in Germany. Bloomsbury Publishing, 2018, s. 68–73. ISBN 978-1-5013-4488-6. (ang.).
- Ursel Berger: Steger, Milly. W: Neue Deutsche Biographie [Online-Version]. T. 25. 2013, s. 112–114. (niem.).