Minuskuł 284
| Data powstania |
XIII wiek |
|---|---|
| Rodzaj |
Ewangelie |
| Numer |
284 |
| Zawartość |
Nowy Testament |
| Język | |
| Rozmiary |
19,4 × 15 cm |
| Typ tekstu | |
| Kategoria |
V |
| Miejsce przechowywania |
Minuskuł 284 (według numeracji Gregory-Aland), ε 374 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XIII wieku[2]. Zawiera marginalia. Przechowywany jest w Paryżu.
Opis rękopisu[edytuj | edytuj kod]
Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii, na 254 pergaminowych kartach (19,4 cm na 15 cm)[2].
Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, w 22 linijkach na stronę[2]. Nagłówki są zdobione srebrem[3].
Tekst rękopisu dzielony jest według κεφαλαια (rozdziałów), których numery podano na marginesie. W górnym marginesie umieszczono τιτλοι (tytuły) owych rozdziałów. Ponadto przed każdą z Ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści). W Ewangeliach stosuje również podział według krótszych jednostek – Sekcji Ammoniusza. Sekcje Ammoniusz zostały opatrzone odniesieniami do Kanonów Euzebiusza[4][3].
Zawiera noty liturgiczne na marginesach. Późniejszy kompilator dodał księgi liturgiczne z żywotami świętych: synaksarion i menologium[3].
Oryginalny rękopis nie zawierał tekstu Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11), został on dodany w roku 1391 przez późniejszego kompilatora na końcu Ewangelii Jana[4].
Tekst[edytuj | edytuj kod]
Grecki tekst Ewangelii reprezentuje tekst bizantyński. Aland zaklasyfikował go do Kategorii V[5]. Według Claremont Profile Method, tj. metody wielokrotnych wariantów, reprezentuje standardowy tekst bizantyński w Łk 1; 10; 20. Metodą tą przebadano tylko trzy rozdziały Ewangelii Łukasza[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Paleograficznie datowany jest na wiek XIII[2]. Rękopis należał niegdyś do Piotra Stelli (wraz z kodeksem 9)[4].
Rękopis badali Scholz oraz Paulin Martin[7].
Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece narodowej (Gr. 93), w Paryżu[2].
Nie jest cytowany w naukowych wydaniach Novum Testamentum Graece Nestle–Alanda (NA26, NA27)[8].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C.Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 58.
- ↑ a b c d e K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack, Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments, Walter de Gruyter, Berlin, New York 1994, p. 47.
- ↑ a b c C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C.Hinrichs, 1900, s. 137.
- ↑ a b c F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 225.
- ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
- ↑ Frederik Wisse: The Profile Method for the Classification and Evaluation of Manuscript Evidence, as Applied to the Continuous Greek Text of the Gospel of Luke. Grand Rapids: William B. Eerdmans Publishing Company, 1982, s. 58. ISBN 0-8028-1918-4.
- ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au Nouveau Testament, conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), s. 69.
- ↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*–59*, 704. ISBN 978-3-438-05100-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au Nouveau Testament, conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), s. 69.