Minuskuł 8
| Data powstania |
XI wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
8 |
| Zawartość |
Ewangelie |
| Język | |
| Rozmiary |
28,7 × 21,8 cm |
| Typ tekstu |
tekst bizantyński |
| Kategoria |
V |
| Miejsce przechowywania |
Minuskuł 8 (według numeracji Gregory-Aland), ε 164 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii, pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XI wieku[2]. Przechowywany jest w Paryżu.
Opis rękopisu[edytuj | edytuj kod]
Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii, na 199 pergaminowych kartach (28,7 cm na 21,8 cm). Niektóre partie rękopisu zostały utracone (Mateusz 2,9-20; Marek 15,42-16,14; Jan 1,1-13.49-3,11)[3].
Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 26–28 linijek w kolumnie[2]. Scrivener ocenił, że charakter pisma jest piękny[4].
Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziałów) oraz według Sekcji Ammoniusza, których numery umieszczono na marginesie. Sekcje Ammoniusza opatrzone zostały odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. Tekst ewangelii zawiera τιτλοι (tytuły). Ponadto przed każdą z Ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια[4].
Zawiera Epistula ad Carpianum, tablice do Kanonów Euzebiusza, Prolegomenę, ilustracje, noty liturgiczne na marginesach, księgi liturgiczne z żywotami świętych (menologium i synaksarion)[4].
Tekst Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11) oraz J 5,4 oznakowany został przy pomocy obelisku jako wątpliwy[5].
Tekst[edytuj | edytuj kod]
Grecki tekst Ewangelii reprezentuje bizantyńską tradycję tekstualną. Aland zaklasyfikował go do kategorii V[6]. Według Claremont Profile Method, tj. metody wielokrotnych wariantów, reprezentuje standardowy tekst bizantyński w Łk 1; 10; 20[7].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Paleograficznie datowany jest na wiek XI[2].
Rękopis należał niegdyś do Antonelli Petrucci, sekretarza Ferdynanda I, króla Neapolu[5]. Rękopis wykorzystany został przez Stefanusa w jego Editio Regia (1550), który oznakował go przy pomocy ζ'. Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Wettstein[8]. Rękopis badał Scholz oraz Paulin Martin[9].
Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej w Paryżu, pod numerem katalogowym Gr. 83[2].
Nie jest cytowany w krytycznych wydaniach greckiego Novum Testamentum Nestle–Alanda (NA26, NA27).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 48.
- ↑ a b c d K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack, Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments, Walter de Gruyter, Berlin, New York 1994, p. 47.
- ↑ R. Waltz, Minuscule 4, Encyclopedia of Textual Criticism
- ↑ a b c F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 191–192.
- ↑ a b C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C. Hinrichs, 1900, s. 129.
- ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
- ↑ Frederik Wisse: The Profile Method for the Classification and Evaluation of Manuscript Evidence, as Applied to the Continuous Greek Text of the Gospel of Luke. Grand Rapids: William B. Eerdmans Publishing Company, 1982, s. 53. ISBN 0-8028-1918-4.
- ↑ Johann Jakob Wettstein: Novum Testamentum Graecum editionis receptae cum lectionibus variantibus codicum manuscripts. T. 1. Amsterdam: Ex Officina Dommeriana, 1751, s. 46. [dostęp 2012-06-06]. (łac.).
- ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au N. T., conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), ss. 21–23.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au N. T., conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), ss. 21–23.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Grec 49 at the BnF