Mr Beast
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Mogwai | ||||
| Wydany |
3 marca 2006 (USA) i 6 marca 2006 (Wielka Brytania i Europa) | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
kwiecień–październik 2005 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
42:59 | |||
| Wydawnictwo |
Matador (USA), PIAS Recordings, Rock Action (Wielka Brytania i Europa) | |||
| Producent |
Tony Doogan, Mogwai | |||
| Oceny | ||||
|
| ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Mr Beast – piąty album studyjny szkockiego zespołu Mogwai. Został wydany 3 marca 2006 roku w Stanach Zjednoczonych jako CD i DVD[1] oraz 6 marca 2006 w Wielkiej Brytanii i Europie jako CD[2].
Historia albumu[edytuj | edytuj kod]
Piąty album studyjny został zarejestrowany w nowym studiu Mogwai, Castle of Doom w Glasgow w okresie od kwietnia do października 2005 roku. Miksowanie utworów zostało ukończone w połowie października, a produkcją albumu zajął się Tony Doogan. Projekt graficzny okładki był dziełem Amandy Church. Niektóre z utworów były grane na żywo pod zmienionymi tytułami: „Glasgow Mega-Snake” jako „Glower Of A Cat”, a „Team Handed” jako „Misery”. Inne grane wówczas utwory, „Black Keys” i „Robocop vs. The Orange Walk” nie znalazły się na albumie (ten ostatni pojawił się później na kolejnym albumie zespołu, The Hawk Is Howling pod tytułem „Scotland's Shame”)[3].
Wydania[edytuj | edytuj kod]
Album ukazał się w kilku wersjach; w wersji winylowej utwory wytłoczono na trzech stronach podwójnego wydawnictwa, a na stronie czwartej umieszczono fikcyjne logo. Płyta DVD, zawierająca 40-minutowy dokument, The Recording Of Mr. Beast, dołączona została tylko do początkowych wydań[3].
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
Zestaw utworów na płytach CD i DVD[1]:
CD:
1. Auto Rock 4:18 2. Glasgow Mega-Snake 3:35 3. Acid Food 3:40 4. Travel Is Dangerous 4:01 5. Team Handed 3:58 6. Friend of the Night 5:30 7. Emergency Trap 3:31 8. Folk Death 95 3:34 9. I Chose Horses 5:13 10. We're No Here 5:39 42:59
DVD:
The Recording Of Mr. Beast – 40:35
Wszystkie utwory napisali: Stuart Braithwaite, Dominic Aitchison, Martin Bulloch, John Cummings i Barry Burns. Tekst do „I Chose Horses” napisał wokalista Envy Tetsuya Fukagawa.
Muzycy[edytuj | edytuj kod]
- Stuart Braithwaite – gitara, śpiew w „Acid Food”
- Dominic Aitchison – gitara basowa
- Martin Bulloch – perkusja
- John Cummings – gitara
- Barry Burns – fortepian, gitara, flet, śpiew w „Travel Is Dangerous”
- Craig Armstrong – instrumenty klawiszowe w „I Chose Horses”
- Tetsuya Fukagawa – śpiew w „I Chose Horses”
- Tony Doogan – producent
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Opinie krytyków[edytuj | edytuj kod]
| Oceny łączne | |
|---|---|
| Publikacja | Ocena |
| Album of the Year | 78/100[4] |
| Metacritic | 74/100[5] |
| Recenzje | |
| Publikacja | Ocena |
| AllMusic |  [6]
|
| Drowned in Sound | 6[7] |
| The Guardian | [8]
|
| Kerrang! |  [9]
|
| laut.de | [10]
|
| Mojo | [11]
|
| musicOMH | [12]
|
| NME | 9/10[13] |
| The Observer | [8]
|
| Pitchfork | 6.8/10[14] |
| PopMatters | 8/10[15] |
| Porcys | 4.2/10[16] |
| RYM | 3.53/5[17] |
| Rock Sound | 8/10[18] |
| Rolling Stone |  [19]
|
| Q | [20]
|
| Slant Magazine |  [21]
|
| Sputnikmusic | 4.0/5[22] |
| Tiny Mix Tapes | [23]
|
Album otrzymał generalnie przychylne recenzje w oparciu o 36 recenzji krytycznych zebranych w Metacritic[5].
Zdaniem Heather Phares z AllMusic Mr Beast jest „prawdopodobnie najbardziej przystępnym choć wyrafinowanym albumem Mogwai; jest [przy tym] pozbawiony większości elektronicznych urozmaiceń występujących na ostatnich albumach zespołu na rzecz dźwięku podstawowego, nawiązującego do brzmień wypracowanych na Young Team. Otwierający album utwór 'Auto-Rock' nadaje mu wyrafinowany a nawet elegancki charakter, podkreślony wykorzystaniem w aranżacjach fortepianu i gitary hawajskiej. Wręcz pastoralny klimat mają utwory takie jak 'Acid Food' czy 'I Choose Horses', w których słychać głęboki bas i tekst mówiony przez wokalistę japońskiego zespołu Envy, Tetsuya Fukagawę. Jednak Mogwai nie rezygnuje i z ciężkiego brzmienia, którym charakteryzują się takie utwory jak 'We're No Here' i 'Glasgow Mega-Snake'”[6].
Zbliżoną opinię wyraża Paul Mardles z The Guardian. Według niego „pięcioosobowy Mogwai z Glasgow trzyma się szablonu, który przykuł ich do post-rockowego tłumu na wydanym w 1997 roku Young Team. Mianowicie, riffy, które brzmią jakby zostały wyrzeźbione z granitu przez dziwnych mężczyzn w białych fartuchach przeprowadzających eksperyment nad odpornością ucha wewnętrznego, oraz pasaże o bajecznym, skrzącym się pięknie. Wyobraźcie sobie Motörhead z Brianem Eno za sterami[8].
Kolejnym recenzentem, który porównuje Mr. Beast do Young Team, jest Joe Tangari z magazynu Pitchfork. Zwraca uwagę na zwięzłość albumu, którego najdłuższy utwór nie przekracza 6 minut, podczas gdy „ich pierwszy i wciąż najwspanialszy album, Young Team, nie miał skrupułów, by sięgać po utwory dłuższe niż 10 minut”. Wady Mr. Beast nie leżą według niego „w tym, co jest obecne, ale w tym, czego brakuje. Mogwai są zdolni do niesamowitego piękna, przejmującego mroku i uderzającej w uszy dźwiękowej pirotechniki, ale przekraczają granice tylko wtedy, gdy łączą każdy z tych elementów. Tutaj, rzadko dają sobie wystarczająco dużo miejsca na połączenie tych nastrojów i stylów. W rezultacie, pomimo swoich szczytowych osiągnięć, album nie może równać się z najlepszymi dokonaniami Mogwai” – podsumowuje recenzent[14].
Zdaniem Paula Woloszyna z musicOMH nowy album Mogwai jest „rewelacyjny, [a dzięki niemu] sprawy w ogrodzie Mogwai wyglądają różowo”. Jeśli chodzi o brzmienie, to według niego Mr Beast „jest nie tyle odejściem od Happy Songs for Happy People, co rozwinięciem jego pomysłów[12].
„Album ma kilka pięknych momentów” – zauważa Victoria Segal z magazynu Q, dając jako przykład 'Auto Rock' „z uduchowionym fortepianem”, „pastoralny” 'Acid Food' i „lśniący blaskiem” 'Friend Of The Night'. Zaś ci, którzy „potrzebują trochę prawdziwego hałasu, powinni być usatysfakcjonowani utworami 'Glasgow Mega-Snake' i 'Folk Death 95'”[20].
„'Friend of the Night' jest reprezentatywny dla większości albumu, ale najlepsze kawałki Mr. Beast to te, które ośmielają się być inne. 'Acid Food' łączy w sobie prymitywny beat automatu perkusyjnego i gitarę pedal steel, by brzmieć jak Jesus and Mary Chain na Zachodzie, a cenna elegia 'I Chose Horses' zawiera wokalną inkantację Tetsui Fukagawy z japońskiego hardcore’owego zespołu Envy´” – stwierdza Peter Relic z Rolling Stone[19].
„Mr. Beast jest tak solidną płytą, jak szkocka szlachta, która ją nagrała; jeśli już raz Mogwai rozwalił wam umysł, to ta płyta pewnie nie zrobi tego ponownie, ale w obecnej formie jest to całkowicie akceptowalna bestia, przez którą można zostać zjedzonym żywcem” – dowodzi Kevin P. Davis z PopMatters[15].
Mr Beast to najlepszy art rockowy album, w który byłem zaangażowany od czasu Loveless My Bloody Valentine.
W rzeczywistości jest prawdopodobnie lepszy.
Według Matthiasa Manthe z magazynu laut.de wraz z czwartym albumem zakończyła się „syzyfowa praca” zespołu, który nie potrzebuje już „błądzić we własnym labiryncie luster”, by znaleźć wyjście. W Mr. Beast, ironicznie zatytułowanym albumie, zespół złożył poszczególne elementy swego dorobku we „wspaniały panoramiczny obraz”[10].
Czy warto wydać na to pieniądze? – pyta Gen Williams z Drowned in Sound. I uzasadnia: „Tak. Warto. Jeśli lubicie Mogwai za dźwięki, które wytwarzają, za ich instrumentalną dynamikę i zmienny nastrój, to prawdopodobnie polubicie Mr Beast - nie ma tu wiele do zarzucenia.”[7].
Niezbyt wysoko (dwie gwiazdki na pięć) ocenia album Jimmy Newlin ze Slant Magazine. W jego opinii „'I Chose Horses' jest najbardziej niezrozumiałym i zgrzytającym momentem albumu” z uwagi na japoński tekst i styl, odmienny od dotychczasowych poczynań zespołu. Natomiast „'Friend Of The Night' znajduje się w samym punkcie kulminacyjnym (…) Mr. Beast, więc zespół mógł mieć przeczucie, że jest to najświetniejszy moment albumu”[21].
Całkowicie odmienne zdanie wyraził Michał Zagroba z serwisu Porcys. Według niego „album Mr. Beast niezbicie dowodzi wypalenia formuły” a zespół jest jednym z „alternatywnych smutasów grających przez całą karierę jedną piosenkę”[16].
Listy tygodniowe[edytuj | edytuj kod]
| Kraj | Lista | Pozycja |
|---|---|---|
| Belgia | Ultratop (Flandria) | 21[24] |
| Belgia | Ultratop (Walonia) | 57[25] |
| Francja | SNEP | 64[26] |
| Holandia | Dutch Charts | 97[27] |
| Niemcy | Offizielle Deutsche Charts | 65[28] |
| Szkocja | Scottish Albums Chart | 17[29] |
| Wielka Brytania | UK Albums Chart | 31[30] |
| Wielka Brytania | UK Independent Albums | 3[31] |
| Stany Zjednoczone | Billboard 200 | 128[32] |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Mogwai – Mr Beast. Discogs. [dostęp 2021-07-29]. (ang.).
- ↑ Mogwai – Mr Beast. Discogs. [dostęp 2021-07-29]. (ang.).
- ↑ a b bright light !: Mogwai – Mr. Beast. youngteam.co.uk. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
- ↑ Album of the Year: Mogwai – Mr Beast. Album of the Year. [dostęp 2023-08-22]. (ang.).
- ↑ a b Metacritic: Mr. Beast by Mogwai. Metacritic. [dostęp 2021-07-29]. (ang.).
- ↑ a b Heather Phares: Mr. Beast – Mogwai. AllMusic. [dostęp 2011-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Gen Williams: Album Review: Mogwai – Mr. Beast. Drowned in Sound. [dostęp 2021-07-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-30)]. (ang.).
- ↑ a b c d Paul Mardles: Mogwai, Mr Beast. The Observer. [dostęp 2023-08-22]. (ang.).
- ↑ Ben Myers: Mogwai: Mr. Beast. [dostęp 2011-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Matthias Manthe: Mogwai – Mr. Beast. laut.de. [dostęp 2023-08-22]. (niem.).
- ↑ Matt Allen: Animal Magic. Mogwai: Mr. Beast. [dostęp 2011-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Paul Woloszyn: Mogwai – Mr Beast. musicOMH. [dostęp 2021-07-29]. (ang.).
- ↑ Alan Woodhouse: Mogwai: Mr Beast. [dostęp 2011-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Joe Tangari: Mogwai: Mr. Beast. Pitchfork. [dostęp 2021-07-29]. (ang.).
- ↑ a b Kevin P. Davis: Mogwai: Mr. Beast. PopMatters. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
- ↑ a b Michał Zagroba: Mogwai – Mr. Beast. Porcys. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
- ↑ RYM: Mr. Beast by Mogwai. rateyourmusic.com. [dostęp 2021-07-29]. (ang.).
- ↑ Joe Marshall: Mogwai: 'Mr Beast'. [dostęp 2011-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Peter Relic: Mogwai: Mr. Beast. Rolling Stone. [dostęp 2021-07-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-15)]. (ang.).
- ↑ a b Victoria Segal: Mogwai. [dostęp 2011-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Jimmy Newlin: Review: Mogwai, Mr. Beast. Slant Magazine. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
- ↑ br3ad_man: Mogwai – Mr. Beast. Sputnikmusic. [dostęp 2021-07-29]. (ang.).
- ↑ Grant 'Gumshoe' Purdum: Mogwai – Mr. Beast. Tiny Mix Tapes. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
- ↑ Ultratop Belgian Charts: Mogwai. www.ultratop.be. [dostęp 2021-07-30]. (niderl.).
- ↑ Ultratop Belgian Charts: Mogwai. www.ultratop.be. [dostęp 2021-07-30]. (fr.).
- ↑ Les Charts: lescharts.com – Discographie Mogwai. lescharts.com. [dostęp 2021-07-30]. (fr.).
- ↑ Dutch Charts: Discografie Mogwai – dutchcharts.nl. dutchcharts.nl. [dostęp 2020-06-13]. (niderl.).
- ↑ Offizielle Deutsche Charts: Mogwai. www.offiziellecharts.de. [dostęp 2021-07-30]. (niem.).
- ↑ Official Charts Company: Official Scottish Albums Chart Top 100 | Official Charts Company: 12 March 2006 - 18 March 2006. www.officialcharts.com. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
- ↑ Official Charts Company: Official Albums Chart Top 100 | Official Charts Company: 12 March 2006 - 18 March 2006. www.officialcharts.com. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
- ↑ Official Charts Company: Official Independent Albums Chart Top 50 | Official Charts Company: 12 March 2006 - 18 March 2006. www.officialcharts.com. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
- ↑ Billboard: Chart History: Mogwai. Billboard.com. [dostęp 2021-07-30]. (ang.).
