NAL Asuka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
NAL Asuka
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Japonia

Producent

National Aerospace Laboratory

Typ

samolot doświadczalny

Konstrukcja

metalowa

Załoga

3

Historia
Data oblotu

28 października 1985

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Napęd

4 x Silnik turbowentylatorowy MITI/NAL FJR710/600S

Ciąg

47,07 kN każdy

Wymiary
Rozpiętość

30,60 m

Długość

33,154 m

Wysokość

10,175 m

Powierzchnia nośna

120,50 m²

Masa
Własna

32 372 kg

Startowa

45 000 kg

Paliwa

12 628 kg

Osiągi
Prędkość maks.

593 km/h

Prędkość przelotowa

482 km/h

Prędkość minimalna

91 km/h

Pułap

8 535 m

Zasięg

1 334 km

Rozbieg

823 m

Dobieg

853 m

Dane operacyjne
Użytkownicy
Japonia

NAL Asukajapoński samolot doświadczalny o właściwościach STOL (krótki start i lądowanie), wybudowany na bazie płatowca Kawasaki C-1.

Historia[edytuj | edytuj kod]

National Aerospace Laboratory czyli japoński Państwowy Instytut Lotnictwa i Kosmonautyki założony został w 1955 roku w celu rozwoju i wsparcia naukowego rodzimego przemysłu lotniczego i technologii wykorzystywanych w badaniach kosmosu. Od 1962 roku w Instytucie zaczęto prowadzić badania nad samolotami krótkiego startu i lądowania, prace te zaowocowały rozpoczęciem w 1977 roku programu budowy samolotu o właściwościach STOL. Samolot nie był budowany od podstaw, do budowy nowej konstrukcji wykorzystano istniejący już i sprawdzony samolot transportowy Kawasaki C-1. Nazwa dla nowej maszyny, Asuka została wyłoniona w konkursie dla uczniów szkół podstawowych i średnich, oznacza latającego ptaka jak również okres panowania regenta Shōtoku. Samolot obok właściwości STOL miał również charakteryzować się jak najniższym poziomem wytwarzanego hałasu, stąd określany jest mianem QSTOL (Quiet Short Take-Off and Landing, litera Q oznaczała quiet/cichy). W 1979 roku przystąpiono do budowy, a gotową maszynę, jeszcze z dwoma zamiast czterech silników po raz pierwszy zademonstrowano publicznie w październiku 1983 roku. Gotowy prototyp po raz pierwszy wzbił się w powietrze 28 października 1985 roku. Prace zakończono na etapie wybudowania jednego samolot, który nie był dalej rozwijany. Można go oglądać w Kakamigahara Aerospace Science Museum.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Asuka jest czterosilnikowym, całkowicie metalowym górnopłatem, w którym w celu nadania mu cech krótkiego startu i lądowania zastosowano zasadę USB (Upper-Surface Blowing), polegającą na nadmuchu powietrza (w tym przypadku z silników) na górną powierzchnie płata. Podobne rozwiązanie zastosowano w amerykańskim samolocie STOL Boeing YC-14. Wykorzystano również sterowanie warstwą przyścienną powietrza opływającego płat na krawędzi natarcia skrzydła i na lotkach. Dwudźwigarowe, wolnonośne skrzydła zbudowane ze stopów aluminium, skośne o ujemnym wzniosie wynoszącym -5°30' w części zewnętrznej (na zewnątrz silników) z sześcioma integralnymi zbiornikami paliwa o pojemności 15 414 dm³. Płat w części przykadłubowej pokryty jest kompozytem z włókna szklanego i poliamidu. Klapy umieszczone za silnikami oraz wszystkie elementy mechanizacji skrzydła, pracujące w strumieniu gorącego powietrza z silników wykonane są z tytanu, stopów aluminium i poliamid zbrojonego włóknem szklanym. Dodatkowe powierzchnie sterowe to czteroszczelinowe klapy wzięte z samolotu C-1, umieszczone poza strumieniem gazów z silnika, lotki oraz sloty na krawędzi natarcia. Ciśnieniowy, klimatyzowany kadłub o konstrukcji półskorupowej o kołowym przekroju z siedmioma miejscami dla personelu technicznego (trzyosobowa załoga). Usterzenie wolnonośne w kształcie litery T z usterzeniem poziomym o zmiennym w locie kącie ustawienia i ujemnym wzniosie -5° na szczycie usterzenia pionowego. Usterzenie poziome zaopatrzone jest w sloty wykonane ze sztucznego tworzywa zbrojonego włóknem szklanym. Chowane, trójzespołowe podwozie, przednie, dwukołowe do wnęki w kadłubie, główne dwa zespoły po cztery koła umieszczone po dwa jedno za drugim do wnęk przykałdubowych. Cztery silniki MITI/NAL FJR710/600S zamontowane w wysuniętych ku przodowi gondolach na górnej części skrzydeł.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]