Natura pura
Natura pura (czysta natura) – pojęcie stworzone przez potrydencką scholastykę jako przeciwstawne naukom Lutra, rozumiane jako pierwotna natura, pozbawiona darów nadprzyrodzonych (w tym łaski)[1].
Historia pojęcia[edytuj | edytuj kod]
Pokrewnym pojęciem było stosowane przez Akwinatę pojęcie pura naturalia, oznaczające możliwość stworzenia z natury; stało to w opozycji do preferowanego przez Tomasza twierdzenia, iż człowiek został stworzony z łaski. Tomasz opisał również stan Adama przez grzechem pierworodnym jako natura integralna, charakteryzująca się przymiotami otrzymanymi z chwili stworzenia, wyłączając łaskę uświęcającą[2].
Orędownikiem pojęcia czysta natura był Tomasz Kajetan. Rozumiał ją on jako tworzony przez naturę własny porządek, nieukierunkowany na nadprzyrodzoność[3].
Krytyka[edytuj | edytuj kod]
Termin jest krytykowany we współczesnej teologii jako niepotrzebny, abstrakcyjny i błędny. Człowiek bowiem nigdy nie jest poza zasięgiem łaski[4]. Pojęcie odrzucali m.in. Karl Rahner i Henri de Lubac[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Georg Kraus, Nauka o łasce – zbawienie jako łaska, Kraków: Wydawnictwo M, 1999, s. 212, 216, ISBN 83-7221-140-X.
- ↑ Christopher M. Seiler, Natura Pura: A Concept for the New Evangelization, „Theological Research”, 2 (1), 2014, s. 55, DOI: 10.15633/thr.678.
- ↑ Rudi A. te Velde, Aquinas on God: The 'divine Science' of the Summa Theologiae, Ashgate Publishing, 2006, s. 156, ISBN 978-0-7546-0755-7.
- ↑ Georg Kraus, Nauka o łasce – zbawienie jako łaska, Kraków: Wydawnictwo M, 1999, s. 216, ISBN 83-7221-140-X.
- ↑ Patrick Riches, Deification as Metaphysics: Christology, Desire and Filial Prayer, [w:] Conor Cunningham, Peter M. Candler (red.), Belief and Metaphysics, University of Nottingham, 2007, s. 356, ISBN 978-0-7546-0755-7.