Nieustraszymyj (1988)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
Jastrieb |
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Neustrashimyy |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
25 marca 1987 |
| Wodowanie |
25 maja 1988 |
 MW ZSRR
| |
| Wejście do służby |
28 grudnia 1990 |
| Wycofanie ze służby |
1991 |
 MW Federacji Rosyjskiej
| |
| Wejście do służby |
1991 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 3628 t |
| Długość |
129,6 m |
| Szerokość |
15,6 m |
| Zanurzenie |
maks. 8,2 m |
| Napęd | |
| układ COGAG z 4 turbinami gazowymi o łącznej mocy 67 000 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Zasięg |
5000 Mm przy 16 w |
| Uzbrojenie | |
| • 4×VIII pionowych wyrzutni pocisków plot. 3K95 Kindżał (32 pociski 9M330) • 1 działo uniwersalne 100 mm AK-100 • 2 zestawy obrony bezpośredniej Kortik po 2 działka 30mm i 8 pocisków plot. 9M311 (64 pociski) • 1×XII wyrzutnia rbg RBU-6000 (60 bomb) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
6 wyrzutni kal. 533 mm torped i rakietotorped Wodopad-NK (6×I) |
| Wyposażenie lotnicze | |
| śmigłowiec Ka-27 | |
| Załoga |
210[1] |
Nieustraszymyj (ros. Неустрашимый) – fregata rakietowa projektu 11540 Marynarki Wojennej Federacji Rosyjskiej, pozostająca w służbie od 1990 roku. Wchodzi w skład Floty Bałtyckiej.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
„Nieustraszymyj” był prototypowym okrętem ostatniego typu radzieckich fregat – projektu 11540 (oznaczenie kodowe Jastrieb), projektowanego od lat 70. XX wieku dla marynarki ZSRR. Oficjalnie klasyfikowany był w ZSRR i Rosji jako dozorowiec (storożewyj korabl, w skrócie SKR)[2].
Stępkę pod budowę prototypu położono 25 marca 1987 roku w stoczni Jantar w Królewcu pod numerem budowy 401[3]. Wodowanie okrętu miało miejsce 25 maja 1988 roku, a oddanie do służby 28 grudnia 1990 roku[3]. Dopiero w 1988 roku rozpoczęto budowę drugiego, a w 1990 roku trzeciego okrętu, lecz z powodów finansowych ją wstrzymano i „Nieustraszymyj” przez długi czas był jedynym okrętem swojego typu[3].
Skrócony opis[edytuj | edytuj kod]
Uzbrojenie artyleryjskie stanowi automatyczne działo uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 w wieży na dziobie, z zapasem amunicji 350 nabojów[4]. Do kierowanie jego ogniem służy radar artyleryjski MR-145 Lew, umieszczony na dachu pomostu dowodzenia[5].
Zasadniczym środkiem obrony przeciwlotniczej są cztery pionowe bębnowe ośmiokomorowe wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu 3K95 Kindżał, umieszczone na pokładzie dziobowym za wieżą armaty. Łącznie zapas amunicji wynosi 32 pociski 9M330[5]. Do ich kierowania ogniem służy radar 3R95 umieszczony na maszcie dziobowym[5]. Uzbrojenie przeciwlotnicze uzupełniają dwa nowe zestawy obrony bezpośredniej 3R87 Kortik, umieszczone na dachu hangaru po obu burtach. Każdy zestaw składa się z dwóch sześciolufowych działek kalibru 30 mm i ośmiu wyrzutni pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu 9M311[5]. Zapas amunicji wynosi 6000 nabojów i 64 pociski[5].
Do zwalczania celów nawodnych przewidziano nowe pociski przeciwokrętowe 3M24 Uran, w czterech blokach po cztery wyrzutnie rurowe umieszczonych na śródokręciu. Jednakże z powodu niegotowości, okręt wszedł do służby bez przewidywanych wyrzutni pocisków Uran[5]. Nie zostały one uzupełnione w kolejnych latach[1].
Broń podwodną stanowi sześć pojedynczych wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm umieszczonych po trzy na każdą z burt w ścianach nadbudówki rufowej[5]. Mogą one służyć do wystrzeliwania rakietotorped 83RN lub 84RN systemu Wodopad-NK albo torped przeciw okrętom podwodnym torpeda SET-65 lub klasycznych 53-65K[5]. Uzupełnia je pojedyncza dwunastoprowadnicowa wyrzutnia rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 umieszczona na piętrze z przodu nadbudówki dziobowej[5]. Zapas wynosi 60 bomb RGB-60[5].
Okręt przenosi jeden śmigłowiec pokładowy do zwalczania okrętów podwodnych Ka-27PŁ z lądowiskiem i hangarem w części rufowej[5].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Nieustraszymyj” wszedł do służby 28 grudnia 1990 roku jeszcze w marynarce wojennej ZSRR[3]. Przydzielono go do Floty Bałtyckiej[3]. Po rozpadzie ZSRR z końcem 1991 roku został przejęty przez Marynarkę Wojenną Rosji[3].
Brał kilkakrotnie udział we wspólnych manewrach z marynarkami państw NATO Baltops. W czerwcu 1995 roku złożył wizytę w Kilonii z okazji uroczystości stulecia Kanału Kilońskiego[3]. W 2003 roku złożył wizytę w Londynie[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).