Nikołaj Karietnikow
| Imię i nazwisko |
Nikołaj Nikołajewicz Karietnikow |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 czerwca 1930 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
8 października 1994 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Nikołaj Nikołajewicz Karietnikow (ros. Николáй Николáeвич Карéтников, ur. 28 czerwca 1930 w Moskwie, zm. 8 października 1994 tamże)[1] – radziecki i rosyjski kompozytor, pianista, dyrygent
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1942–1948 uczył się w moskiewskiej szkole muzycznej kompozycji u Wissariona Szebalina i gry fortepianowej u Tatjany Nikołajewej. Następnie w latach 1948–1953 kontynuował naukę kompozycji pod kierunkiem Szebalina w Konserwatorium Moskiewskim oraz studiował tam teorię muzyki u W. Cukkermana[1].
Po studiach zatrudnił się w studiu muzyki elektronicznej w muzeum muzyki Skriabina w Moskwie[1]. Komponował muzykę filmową, teatralną i telewizyjną. Występował także jako pianista koncertowy i dyrygent.
Pochowany na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Jego wczesne kompozycje utrzymane są w stylistyce późnoromantycznej i wykazują wyraźne wpływy Musorgskiego, Wagnera, Mahlera. W dużych formach orkiestrowych nawiązywał do symfoniki Szostakowicza. W późniejszych okresie stosował techniki dodekafoniczne i serialne[1].
Wybrana muzyka filmowa[edytuj | edytuj kod]
- 1983-1984: Kalendarz sikorki
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Będkowski: Karietnikow Nikołaj. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 5: KLŁ część biograficzna. Kraków: PWM, 1997. ISBN 83-224-3303-4. OCLC 164821167. (pol.).