Norma funkcjonalna (seksuologia)
Norma funkcjonalna (seksuologia) – norma seksuologiczna opierająca się na założeniu, że każde zachowanie może jednocześnie pełnić rolę osobistą i społeczną. Jako normalne traktuje się zachowanie, które nie narusza żadnej z nich. Została opracowana przez Gapika[1].
Kryteria prawidłowej funkcji osobistej zachowania seksualnego[1]:
- występowanie potrzeby seksualnej odpowiedniej do wieku, kultury, fizjologii
- prawidłowa mechanika reakcji seksualnych (reakcja genitalna umożliwiająca odbycie dopochwowego stosunku seksualnego)
- prawidłowa dynamika reakcji seksualnych (brak np. wytrysku przedwczesnego czy opóźnionego orgazmu)
- zdolność do przeżywania satysfakcji seksualnej
Kryteria prawidłowej funkcji społecznej zachowania seksualnego[1]:
- wybór właściwego obiektu zachowań seksualnych (np. partnerem seksualnym nie może być dziecko)
- umiejętność nawiązania relacji seksualnej bez łamania prawa czy reguł społecznych (wyklucza to stosowanie przemocy czy podstępu)
- umiejętność podtrzymania i rozwijania relacji seksualnej, stworzenia trwałego związku erotycznego
- dążenie do satysfakcji seksualnej partnera
Kryteria te mogą się odnosić do wszystkich możliwych zaburzeń seksualnych i różnych etiologiach. Jednocześnie nie oznaczają one obowiązku wchodzenia w relacje spełniające wszystkie 8 warunków (np. u osób duchownych), ale dotyczą potencjalnej zdolności budowania takich więzi.
