Ołeksandr Wołkow (ur. 1948)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ołeksandr Wołkow
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 kwietnia 1948
Kijów

Zawód, zajęcie

polityk

Odznaczenia
Order „Za zasługi” I klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina)

Ołeksandr Mychajłowycz Wołkow, ukr. Олександр Михайлович Волков (ur. 30 kwietnia 1948 w miejscowości Werbeń[1]) – ukraiński polityk, poseł do Rady Najwyższej III, IV i VII kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1972 ukończył Kijowski Instytut Handlowo-Ekonomiczny. W latach 1999–2002 odbył studia prawnicze w Akademii Państwowej Służby Podatkowej Ukrainy. Uzyskał stopień kandydata nauk politycznych[1].

Był pracownikiem fizycznym, po studiach i służbie w armii zatrudniony w kompleksie agro-przemysłowym, awansując w jego strukturach. W latach 1989–1991 kierował przedsiębiorstwem produkcyjnym Dekor, następnie firmą BHB (do 1992), później do 1994 telekompanią Hrawis[1].

Należał do najbliższych współpracowników ukraińskiego prezydenta Łeonida Kuczmy. Był jego asystentem (1994–1998) i doradcą społecznym (1998–2000). W latach 1998–2006 sprawował mandat deputowanego z obwodu czernihowskiego, od 2000 do 2001 kierował radą partii Związek Demokratyczny[1]. Wpływy polityczne w otoczeniu prezydenta i kreowanie w Radzie Najwyższej popierającej go większości przyniosły Ołeksandrowi Wołkowowi przydomek „dyrektora parlamentu”[2].

W okresie pomarańczowej rewolucji współpracował z Julią Tymoszenko, miał pozyskiwać fundusze od Borisa Bieriezowskiego. Dołączył do Batkiwszczyny, uchodził za jednego z wpływowych nieformalnych doradców liderki tego ugrupowania w okresie pełnienia przez nią funkcji premiera[2].

W latach 2012–2014 ponownie zasiadał w Radzie Najwyższej, mandat uzyskał w okręgu większościowym obwodu sumskiego jako kandydat niezależny. Wchodził w skład frakcji rządzącej Partii Regionów[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Nota biograficzna na stronie dovidka.com.ua. [dostęp 2014-11-15]. (ukr.).
  2. a b Юлія Тимошенко озброїлася кадровим ресурсом Леоніда Кучми. pravda.com.ua, 23 października 2009. [dostęp 2014-11-15]. (ukr.).