OKf100
 Parowóz litewskiej serii TK | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1932 |
| Układ osi |
1'B2' (1'B2' h2t) |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
81,6 t[1] |
| Masa przyczepna |
35 t[1] |
| Długość |
12 812 mm[1] |
| Wysokość |
4 280 mm[2] |
| Rozstaw osi skrajnych |
9 600 mm[2] |
| Średnica kół napędnych |
1 600 mm[1] |
| Średnica kół tocznych |
1 000 mm[2] |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Ciśnienie w kotle |
14 at[2] |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
105,1 m²[1] |
| Powierzchnia przegrzewacza | |
| Powierzchnia rusztu |
2,04 m²[1] |
| Średnica cylindra |
500 mm[1] |
| Skok tłoka |
630 mm[1] |
| Pojemność skrzyni węglowej |
4,5 t[1] |
| Pojemność skrzyni wodnej |
12 m³ |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Prędkość konstrukcyjna |
90 km/h[1] |
OKf100 – oznaczenie na Polskich Kolejach Państwowych parowozu osobowego produkcji czechosłowackiej – tendrzaka litewskiej serii TK. W Polsce używany był po 1945 roku jeden parowóz tej serii, zaliczony jako jedyna maszyna do zbiorczej serii OKf100.
Lokomotywa należała do litewskiej serii tendrzaków osobowych TK, obejmującej cztery sztuki, wyprodukowane w 1932 roku przez czechosłowackie zakłady Škoda i noszące numery od 11 do 14[2]. Seria TK oznaczała tendrzak (T) osobowy (K)[2]. Lokomotywy te pierwotnie jeździły na torach o standardowym rozstawie 1435 mm, a po aneksji Litwy przez ZSRR zostały przerobione na szeroki tor 1524 mm i przejęte przez koleje radzieckie, oznaczone jako seria Тк[1]. Podczas II wojny światowej, przynajmniej jeden egzemplarz (14) został w 1941 roku zdobyty przez Niemcy i używany na Łotwie i prawdopodobnie wówczas przemianowany na serię PK lub Pk, według nomenklatury łotewskiej (lekki towarowy parowóz szerokotorowy)[2]. Następnie znalazły się na terenie Austrii, ponownie przerobione na standardowy tor.
Do Polski trafił egzemplarz nr 14 (numer fabryczny 754), oznaczony w międzyczasie jako PK 14[2]. Podczas wojny służył w parowozowni Škirotava na Łotwie, a potem Wiedeń-Hütteldorf w Austrii[2]. W Polsce znalazł się 15 listopada 1948, prawdopodobnie mylnie uznany za noszący polskie oznaczenie TKp14[2]. Wszedł na inwentarz PKP pod oznaczeniem OKf100-1 i został skierowany do naprawy w warsztatach Wrocław-Nadodrze, lecz nie podjęto naprawy i został skreślony w 1950 roku[2]. Jego kocioł natomiast wykorzystywano do celów ogrzewczych we Wrocławiu do 1975 roku[2].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Parowóz miał dwucylindrowy silnik bliźniaczy. Z przodu oś toczna na półwózku Bissela. Parowóz wyposażono w hamulec zespolony systemu Knorra. Hamowane były osie wiązane oraz tylny dwuosiowy wózek toczny Kraussa-Helmholtza[2]. Nad kotłem znajdował się zbieralnik pary, piasecznica oraz trzeci kołpak do oczyszczania wody zasilającej[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Tk – łotewska seria parowozów
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Herman Gijsbert Hesselink, Norbert Tempel: Eisenbahnen im Baltikum, Münster, 1996, ISBN 3-921980-51-8.
- Tomasz Roszak. Parowozy Litwy i Łotwy w służbie PKP. „Świat Kolei”. Nr 3/2002(080), s. 11–12, 2008.