Odporność przeciwnowotworowa
Odporność przeciwnowotworowa – ważna funkcja układu immunologicznego polegająca na identyfikacji i eliminacji komórek nowotworowych. Bywa też określana nazwą – nadzór immunologiczny.
W komórkach ulegających transformacji nowotworowej pojawiają się pewne cechy, które pozwalają układowi immunologicznemu na odróżnienie ich od komórek zdrowych i ich eliminację.
Pewne antygeny powierzchniowe nowotworów są rozpoznawane przez układu odpornościowy jako obce i są niszczone poprzez mechanizmy odpowiedzi przeciwnowotworowej.
Mogą to być antygeny pochodzące z wirusów onkogennych, np. wirusa brodawczaka ludzkiego. Niekiedy własne białka organizmu, które występują w małych ilościach w normalnych komórkach, ale ich poziom znacznie rośnie w komórkach nowotworowych. Na przykład enzym tyrozynaza, którego silna ekspresja przekształca melanocyty skóry w czerniaka. Innym źródłem antygenów nowotworowych są białka organizmu niezbędne dla regulacji wzrostu i przeżycia komórek, których kodujące geny mutują i to powoduje transformację nowotworową (onkogeny)[1].
W odporności przeciwnowotworowej biorą udział[2]:
- komórki dendrytyczne, prezentują pochłonięte antygeny nowotworowe
- cytotoksyczne limfocyty Tc
- cytotoksyczne komórki NK
- cytotoksyczne limfocyty NKT
- pobudzone makrofagi i neutrofile poprzez mechanizm cytotoksyczności
- dopełniacz poprzez mechanizm cytotoksyczności
- różne cytokiny (interleukiny. interferony, chemokiny, TNF)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szczepan Józefowski: Odporność przeciwnowotworowa i immunoterapia onkologiczna. W: Krzysztof Bryniarski: Immunologia dla studentów wydziałów medycyny i lekarzy. Wrocław: Edra Urban & Partner, 2017. ISBN 978-83-65625-62-5.
- ↑ J. Gołąb, M. Jakóbisiak, M. Lasek, T. Stokłosa: Immunologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2017. ISBN 978-83-01-20410-5.
