Olgierd Wacławik

Olgierd Wacławik

„Wacław”, „Senior”

Olgierd Wacławik w 1991r. na jednym z organizowanych przez siebie, górskich obozów turystycznych
Data i miejsce urodzenia	10 września 1928 Warszawa
Data i miejsce śmierci	14 maja 2019 Szczecin
Zawód, zajęcie	nauczyciel geografii, działacz i przewodnik turystyczny
Odznaczenia

Olgierd Wacławik (ur. 10 września 1928 w Warszawie, zm. 14 maja 2019 w Szczecinie) – polski działacz i przewodnik turystyczny, nauczyciel geografii, wychowawca wielu pokoleń dzieci i młodzieży, organizator rajdów i obozów turystycznych, pilot wycieczek. Znawca historii i walorów turystycznych Szczecina, Pomorza Zachodniego oraz Polski.

Życiorys

Wykształcenie

Absolwent szkoły podstawowej w Warszawie w Generalnym Gubernatorstwie, Liceum Pedagogicznego w Świdwinie, UAM w Poznaniu oraz Wyższej Szkoły Pedagogicznej I Stopnia w Łodzi.

Praca Zawodowa

Po maturze w 1950 r. dostał nakaz pracy do Trzebiatowa, gdzie do roku 1955 pracował jako nauczyciel geografii w miejscowej szkole. W 1955 r. przeniósł się do Szczecina, gdzie przez dwa lata pracował w Szkole Podstawowej nr 15 na ul. Wielkopolskiej, a następnie do emerytury w Szkole Podstawowej nr 34 na ul. Małkowskiego 12 (obecnie Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 9).

Młode lata

„Wacław”, jak zwykli nazywać go jego młodsi wychowankowie, dzieciństwo spędził w Warszawie w II Rzeczypospolitej, przeżył Powstanie Warszawskie, w czasie którego był ranny od kuli niemieckiego snajpera. Po upadku powstania z matką i rodzeństwem przedostał się do Torunia. Ojciec był starszym sierżantem w sztabie Pierwszego Pułku Lotnictwa na Okęciu. Jego dowódcą był generał Ludomił Rayski. W 1939 r. przez Rumunię, Węgry, Afrykę Północną i Francję dostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie do końca wojny służył w lotnictwie. Po wojnie nie wrócił do kraju.

„Senior”, jak zwykli nazywać go jego starsi wychowankowie, po wojnie wyjechał na Ziemie Odzyskane do miejscowości Świdwin. Pracował jako traktorzysta i tak pomagał rodzinie. Tu też zaczęła się jego przygoda i fascynacja szeroko pojętą turystyką i krajoznawstwem. W 1950 roku w Trzebiatowie założył drużynę harcerską, młodym ludziom starał się przekazać swoją fascynację przyrodą, a jednocześnie rozwijać w nich zainteresowania pięknem Pomorza Zachodniego.

Działalność

W 1955 r. przeniósł się do Szczecina gdzie na dobre zaczął edukować pokolenia młodzieży, przekazując im zamiłowanie do turystyki, pedagogiki i spełniania swoich marzeń. Był założycielem i opiekunem Szkolnego Koła Krajoznawczo-Turystycznego „Wygi Północnego Zachodu” działającego przy SP 34. W ramach SKKT uczniowie brali udział w konkursach turystyczno-krajoznawczych oraz olimpiadach geograficznych zdobywając czołowe miejsca w kraju. Od 1966 r. prowadził cykliczną imprezę turystyczną dla młodzieży szkolnej „Leśna sobota”. Był pomysłodawcą szlaków turystycznych i nazw dla obiektów krajoznawczych. Podczas rajdów, które organizował po szczecińskich puszczach: Bukowej, Wkrzańskiej, Goleniowskiej pod jego kierunkiem kształtowali się młodzi pasjonaci turystyki. Był przewodniczącym Rady Opiekunów Szkolnych Kół Turystyczno-Krajoznawczych. Jeden z inicjatorów regionalnej odznaki turystyczno-krajoznawczej „Znam Szczecin”. Był działaczem władz miejskich i wojewódzkich Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Organizator licznych obozów wędrownych – pieszych (w tym górskich), kolarskich oraz InO. Na rajdach, obozach był zarówno mentorem, jak i przewodnikiem, opiekunem, nauczycielem. Uczniowie pod jego czujnym okiem zdobywali odznaki turystyki kwalifikowanej:

• Górska Odznaka Turystyczna PTTK,
• Odznaka Turystyki Pieszej,
• Kolarska Odznaka Turystyczna,
• Odznaka Imprez na Orientację.

Życie prywatne

W 1953 r. zawarł związek małżeński z poznaną w Trzebiatowie – Wiesławą. Ma z nią dwie córki.

Odznaczenia i nagrody

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Regionalna Odznaka „Brzdąc”,
• Ogólnopolska Odznaka „Belfer na Szóstkę”.