Olha Gurska
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość |
ukraińska |
Olha Gurska, ukr. Ольга Сергіївна Гурська (ur. 18 marca 1902, zm. 19 kwietnia 1975) – ukraińska malarka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1929 ukończyła uczelnię artystyczną w Kijowie. W 1943 przeprowadziła się do Lwowa, a później do Austrii[1][2]. Wzięła udział w wielu wystawach artystycznych, na których jej prace były dobre oceniane przez krytyków.
W 1948 wyemigrowała do Argentyny, nabyła rezydencje w Buenos Aires i została obywatelką tego kraju.
Wystawy jej obrazów odbywały się co roku w Buenos Aires w renomowanych galeriach sztuki, takich jak Müller,Van Riel, Whitcomb, a także w Stanach Zjednoczonych i Kandzie. Władze miasta Buenos Aires zaprosiły ją do wystawienia prac w Mar Del Plata, znanym kurorcie nadmorskim. Jej styl jest zaliczany do post-impresjonizmu. Malowała głównie portrety oraz martwe natury. Istotnym elementem jej sztuki są: aranżacja oraz intensywne barwy[3].
Wystawy[edytuj | edytuj kod]
- 1943: Ukraiński Komitet Centralny, Związek Artystów Ukraińskich we Lwowie
- 1946: ukraińska wystawa sztuki, Salzburg, 6–10 października
- 1947: austriackie stowarzyszenie profesjonalistów sztuki, Linz, 28 sierpnia–18 września
- 1954: Galeria Müller, Buenos Aires, wystawa indywidualna, 23 sierpnia–4 września
- 1955: Galeria Müller, Buenos Aires, wystawa indywidualna, 5–17 września
- 1956: Van Riel Gallery, Buenos Aires, wystawa indywidualna, październik
- 1957: Galeria sztuki Hotel Provincial, Mar del Plata, wystawa indywidualna na specjalne zaproszenie ministerstwa gospodarki, 15–24 kwietnia
- 1958: Stowarzyszenie Artystów Ukraińskich w Argentynie „Prosvita”, Buenos Aires, 6–20 września
- 1959: wiosenna wystawa sztuki, Stowarzyszenie Artystów Ukraińskich w Argentynie „Prosvita”, Buenos Aires, 3–20 października
- 1965: Klub literatury i sztuki, Stowarzyszenie Artystów Ukraińskich w Ameryce, Nowy Jork, 2–16 maja
- 1965: sala wystaw rady miasta Buenos Aires
- 1967: Alvear Palace Hotel, wystawa indywidualna, Buenos Aires, 25 maja–13 czerwca
- 1968: Stowarzyszenie Ukraińskich Kobiet, Dept. 64, Nowy Jork, 20 października–3 listopada
- 1972: Stowarzyszenie Ukraińskich Kobiet, XVI wystawa artystek, Nowy Jork, 19–26 października
- 1972: wystawa artystów ukraińskich, Światowa Fundacja Stowarzyszenia Ukraińskich Kobiet, Filadelfia, 24 października–3 grudnia.
- 1972: Haus der Begegnung, Munich, 15 listopada.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stacy D. VanDeveer, Climate Politics 2009: A Big Year for the Future, „Perspektiven der Wirtschaftspolitik”, 11, 2010, s. 75–89, DOI: 10.1111/j.1468-2516.2010.00329.x, ISSN 1465-6493 [dostęp 2022-04-27].
- ↑ IV. Das Königliche Wappen der Wittelsbacher feit 1806, Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 31 grudnia 1894, s. 22–32 [dostęp 2022-04-27].
- ↑ Гурська-Крюкова Ольга Сергіївна — Енциклопедія Сучасної України [online], esu.com.ua [dostęp 2022-04-27].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ausstellung bildender Künstler, Kunst und Wissenschaft, „OBERÖSTERREICHISCHE NACHRICHTEN”, 11 sierpnia 1947.
- „LINZER VOLKSBLATT”, 6 sierpnia 1947.
- Pedro H. Bidart, Galería de arte Alvear Palace Hotel, Buenos Aires, 26 maja–12 czerwca 1967.
- Pintora ucraniana. Por las galerías de arte, „CLARIN”, Buenos Aires, 6 czerwca 1967.
- Ernesto Ramallo, Olga Gurski, Artes Plásticas, „LA PRENSA”, 6 czerwca 1967.
- Hryhoriy Holiyan, Tvortsi nebudennykh tsinnostey, „UKRAINSKE SLOVO”, 28 września 1958.
- Olena Brosalina, Postimpresionism Ol'hy Gurskoyi. Storinka istorii ukrayins'koho malyarstva v Arhentyni, [w:] MYSTETSTVOZNAVSVO UKRAYINY. Zb. naukovykh prats'. In-t problem suchasnoho mystetstva AMU, 2005, nr 6–7, s. 471–470.
- Igor Kaczurowskyj, Malyarska tvorchist Ol'hy Gurs'koy, „NOVI DNI”, Toronto 1975, s. 18–19.
- M[arkiyan] Fesolovych, Ol'ha Gurs'ka. Vystavka v Alvear Palace Hotel, „NASH KLYCH”, 1 czerwca 1967.
- Ol'ha Gurs'ka-Kryukiv u Myunkheni, „SHLYAKH PEREMOHY”, Buenos Aires, 26 listopada 1972.
- O. Kompaniyets', Dzherela pam'yati, „PROSVITA”, nr 5–6, 1993.
- Khudozhnytsya Ol'ha Gurs'ka. Publikatsiyu pidhotuvav O. Kapitonenko, „KRYMS'KA SVITLYTSYA”, nr 17, 26 kwietnia 2002.