Oliver Frljić
 Oliver Frljić (2015) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód |
reżyser, dramatopisarz |
| Lata aktywności |
od 2002 |
Oliver Frljić (ur. 31 marca 1976 w Travniku) – chorwacki reżyser teatralny i dramaturg.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Karierę sceniczną rozpoczął od współpracy z amatorską grupą teatralną Le Cheval, działającą w studenckim ruchu teatralnym. W 2002 ukończył studia z zakresu filozofii i kultury religijnej na wydziale filozofii jednej z uczelni jezuickich, a następnie z zakresu reżyserii teatralnej na Akademii Sztuk Dramatycznych w Zagrzebiu. Po studiach współpracował z Teatrem Narodowym Istrii i grupą teatralną KUFER. Sztuki, które reżyserował wystawiano na festiwalach w Chorwacji i Czarnogórze, a także na festiwalach sztuk niezależnych w Wiedniu, Hamburgu i Berlinie. Pierwsze nagrody przyniosły mu inscenizacje dla dzieci, prezentowane w Chorwacji i w Serbii. Spektakl Turbo-folk w reżyserii Frljicia otrzymał nagrodę Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Zagrzebiu, a w 2009 główną nagrodę na festiwalu małych form teatralnych w Rijece.
Opinię skandalisty przyniosła mu inscenizacja sztuki poświęconej śmierci b. premiera Serbii Zorana Đinđicia, wystawiona na deskach belgradzkiego teatru Atelje 212[1]. Sztuka została wyróżniona nagrodą Grand Prix 47 edycji belgradzkiego festiwalu teatralnego Bitef. W tym samym roku w Dubrowniku wystawiał sztukę Śmierć Dantona Büchnera po raz kolejny szokując zebraną publiczność. Zabijanie kurczaków na scenie doprowadziło do zakazu wystawiania sztuki, wydanego przez chorwackie służby weterynaryjne. W 2012 rozpoczął współpracę z teatrem satyrycznym Kerempuh. Na scenie tego teatru wystawił sztukę Gospođa ministarka Branislava Nušicia[2].
Po sukcesach spektakli reżyserowanych przez Frljicia w Düsseldorfie i Lublanie, w 2013 reżyser rozpoczął współpracę z Narodowym Starym Teatrem w Krakowie. Nieboska komedia. Szczątki – spektakl na motywach dramatu Krasińskiego miała przedstawiać problem polskiego antysemityzmu, ale do jego premiery nie doszło. Decyzję o odwołaniu podjął ówczesny dyrektor teatru Jan Klata, co przez część środowiska teatralnego uznane zostało za akt cenzury[3]. Na łamach pisma Didaskalia ukazał się blok tekstów relacjonujących zdarzenia oraz opisujących, jak wyglądać miało przedstawienie[4]. Oliver Frljić wcześniej pokazywał w Polsce jeden spektakl – Przeklęty niech będzie zdrajca swej ojczyzny wyreżyserowany w Teatrze Mladinsko w Lublanie[5]. W 2015 Frljić powrócił do Krakowa, gdzie w Teatrze POP UP przygotował spektakl Nie boska komedia. Wyznanie, który opowiadał historię konfliktu w Narodowym Starym Teatrze[6]. W 2017 (premiera 18 lutego) wystawił kolejne kontrowersyjne[7] przedstawienie– „Klątwę” (na motywach dramatu Stanisława Wyspiańskiego pod tym samym tytułem) w Teatrze Powszechnym w Warszawie[8]. Przeciwnicy spektaklu zarzucali reżyserowi naruszanie wartości chrześcijańskich, polskich tradycji oraz obrazę uczuć religijnych[9]. Przedstawienie podejmowało między innymi temat nadużyć seksualnych w polskim Kościele katolickim i przez „Gazetę Wyborczą”, „Dwutygodnik” oraz „Krytykę polityczną” zostało uznane za najlepszy spektakl ostatnich lat w polskim teatrze[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Frljićev "Zoran Đinđić" oduševio i podijelio beogradsku publiku
- ↑ Veliki uspjeh titlovane Ministarke u Zagrebu
- ↑ Protest / Teatr / dwutygodnik.com [online], www.dwutygodnik.com [dostęp 2021-12-22] (pol.).
- ↑ Nie-boska komedia. Szczątki, „Didaskalia. Gazeta teatralna” (119), 2014.
- ↑ Hej Słowianie! / Teatr / dwutygodnik.com [online], www.dwutygodnik.com [dostęp 2021-12-22] (pol.).
- ↑ Kraków. "nie-boska. wyznanie" w Teatrze Pop-Up | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce - polski wortal teatralny [dostęp 2021-12-22] (pol.).
- ↑ Burza wokół "Klątwy" w Teatrze Powszechnym - Wiadomości - WP.PL. Wirtualna Polska, 2017-02-21. [dostęp 2017-02-21].
- ↑ Klątwa - Teatr Powszechny. TEATR POWSZECHNY im. Zygmunta Hübnera - Teatr Powszechny. [dostęp 2017-02-21].
- ↑ Protesty przeciwników spektaklu. Polsat News. [dostęp 2017-02-28].
- ↑ Agata Łuksza, Dialogu nie będzie, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” (138), 2017 [dostęp 2021-12-22].