Opryszowce
48°53′14″N 24°42′42″E/48,887194 24,711722| część Iwano-Frankiwska | |
 Cerkiew św. Paraskewy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miasto | |
| Rejon | |
| W granicach Iwano-Frankiwska |
1965 |
| Populacja • liczba ludności |
|
| Strefa numeracyjna |
+38 (8)342 |
| Kod pocztowy |
76000 |
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 48°53′14″N 24°42′42″E/48,887194 24,711722
| |
Opryszowce (ukr. Опришівці) – południowa dzielnica Iwano-Frankiwska, dawniej wieś założona przed 1424.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wzmianka o istnieniu wsi znajduje się w protokołach sądu halickiego, które są datowane na 5 maja 1438[1]. Rejestr podatkowy z 1515 zawiera zapis, że w Opryszowcach znajdowały się 3 łany ziemi uprawnej (ok. 75 ha)[2].
W II Rzeczypospolitej miejscowość była do 1934 siedzibą gminy wiejskiej Opryszowce w powiecie stanisławowskim województwa stanisławowskiego. 1 stycznia 1925 część Opryszowiec włączono do Stanisławowa (208,7 ha)[3]. 1 sierpnia 1934 Opryszowce weszły w skład do nowej zbiorowej gminy Czerniejów[4]. W 1965 włączono ją w granice miasta, wybudowano m.in. fabrykę mebli, fabrykę armatury, a w 1962 powstał Port lotniczy Iwano-Frankiwsk. Na uboczu lotniska pozostawiono stary cmentarz opryszowiecki (Старий Опришівецький цвинтар)[5]. Ponadto w Opryszowcach znajdują się zakłady farmaceutyczne oraz dwie szkoły techniczne. Główną arterią biegnąca na południe ulica Konowalca, przy bocznej ulicy znajduje się pochodząca z 1908 greckokatolicka cerkiew św. Paraskewy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Akta grodzkie i ziemskie, tom. 12, s. 39, nr. 346
- ↑ Źródła dziejowe. Tom XVIII. Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. Cz. I. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. s. 169. Warszawa: Skład główny u Gerberta I Wolfa, 1902. s. 252.
- ↑ Dz.U. z 1924 r. nr 99, poz. 911
- ↑ Dz. U. z 1934 r. Nr 64, poz. 564
- ↑ Старий Опришівецький цвинтар
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Opryszowce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 568.