Oskar Enqvist

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oskar Enqvist
Оскар Адольфович Энквист
Ilustracja
wiceadmirał wiceadmirał
Pełne imię i nazwisko

Oskar Wilhelm Enqvist

Data i miejsce urodzenia

28 października 1849
Gatczyna

Data i miejsce śmierci

3 marca 1912
Kronsztad

Przebieg służby
Lata służby

1869–1907

Siły zbrojne

 MW Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska:

Odznaczenia
Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Komandor Orderu Zbawiciela (Grecja) Krzyż Srebrny Orderu Zbawiciela (Grecja) Złota i Srebrna Gwiazda Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Złote Promienie ze Wstęgą Orderu Świętego Skarbu (Japonia, 1888–2003) Order Ernestyński (Saksonia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) I Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Komandor Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch)

Oskar Wilhelm Enqvist (lub Enkvist, ros. Оскар Адольфович Энквист, ur. 28 października 1849, zm. 3 marca 1912 w Kronsztadzie) – rosyjski wiceadmirał, uczestnik bitwy cuszimskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Oskar Enqvist pochodził ze szwedzko-fińskiej rodziny o długiej tradycji służby w rosyjskiej marynarce wojennej. Jego ojciec, Adolf Frederik, zdecydował, że syn będzie kontynuował tę tradycję. W wieku 15 lat wstąpił do Morskiego Korpusu Kadetów, zaś 20 kwietnia 1869 roku został gardemarynem we Flocie Bałtyckiej. Służył między innymi na okręcie „Pietr Wielikij”, korwecie „Bogatyr'”, krążowniku „Kniaź Pożarskij” i korwecie „Wariag”. W czerwcu 1884 roku został starszym oficerem kanonierki „Siwucz”, w 1888 roku pełnił takąż funkcję na nowo zwodowanej fregacie pancernej „Pamiat´ Azowa”.

W latach 1890–1891 uczestniczył w rejsie na Daleki Wschód, gdzie pozostał później jako dowódca kanonierki „Bobr", prowadzącej prace hydrograficzne u wybrzeży Korei. 6 grudnia 1894 roku awansował do stopnia kapitana 1. rangi (komandora). W lipcu 1895 roku został dowódcą krążownika „Gierzog Edinburgskij". Dwa lata później powrócił do Floty Bałtyckiej. W 1900 roku został komendantem bazy floty w Kronsztadzie, 6 grudnia 1901 roku awansował do stopnia kontradmirała. Rok później został komendantem portu i naczelnikiem miasta Mikołajowa.

26 kwietnia 1904 roku objął, przy protekcji ze strony swego kuzyna, Fiodora Awelana, stanowisko młodszego flagmana Drugiej Eskadry Pacyfiku. Otrzymał komendę nad zespołem krążowników. W czasie rejsu na Daleki Wschód, podczas incydentu hullskiego, jego krążowniki, w tym „Aurora”, ucierpiały od ognia własnych pancerników. W bitwie cuszimskiej, po dziennej fazie boju, wyprowadził z akwenu starcia ocalałe krążowniki: flagowego „Oliega”, „Aurorę” i „Żemczuga”, porzucając na pastwę Japończyków powierzone mu transportowce i pozostawiając bez osłony główne siły Eskadry. Pożeglował na południe i zawinął do Manili, gdzie jego okręty zostały internowane i zwolnione dopiero po zakończeniu wojny.

Po powrocie do Rosji, 13 marca 1906 roku został mianowany dowódcą Floty Bałtyckiej, ale krytykowany za swoje postępowanie podczas bitwy cuszimskiej i porzucenie floty, został przeniesiony w stan spoczynku 19 listopada 1907 roku, w stopniu wiceadmirała. Zamieszkał w Kronsztadzie, gdzie zmarł w 1912 roku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]