Oskars Dankers

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oskars Dankers
Oskars Jēkabs Dankers
Ilustracja
Oskars Dankers (procesy norymberskie)
generał generał
Data i miejsce urodzenia

26 marca 1883
Irlava

Data i miejsce śmierci

11 kwietnia 1965
Grand Rapids

Przebieg służby
Lata służby

1903–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Łotewskie Siły Zbrojne

Jednostki

7 Pułk Piechoty, Dywizja Semigalska, Dywizja Kurlandzka

Stanowiska

dowódca pułku, dowódca regionu wojskowego, dowódca dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
łotewska wojna o niepodległość,
II wojna światowa

Późniejsza praca

Generalny dyrektor samorządu łotewskiego w Komisariacie Rzeszy Wschód

Odznaczenia
Order Wojenny Pogromcy Niedźwiedzia (Łotwa)

Oskars Dankers (łot.) Oskars Jēkabs Dankers (ur. 26 marca 1883 w miejscowości Irlava w Imperium Rosyjskim na terenie dzisiejszej Gmina Tukums, Łotwy, zm. 11 kwietnia 1965 w Grand Rapids w USA) – łotewski wojskowy (generał), generalny dyrektor samorządu łotewskiego w Komisariacie Rzeszy Wschód podczas II wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mając dwadzieścia lat podjął służbę w armii rosyjskiej. Brał udział w Wielkiej Wojnie[1]. W 1919 r. dowodził 7 Pułkiem Piechoty w Siguldzie, a następnie został komendantem regionu wojskowego Kurzeme. Do 1932 r. był dowódcą Dywizji Semigalskiej, po czym przeszedł do sztabu generalnego armii łotewskiej. Od 1933 r. do 1939 r. dowodził Dywizją Kurlandzką. Po aneksji Łotwy przez ZSRR w 1940 r., został zwolniony ze służby wojskowej. Kiedy wojska niemieckie zajęły obszar Łotwy w 1941 r., podjął współpracę z okupantami. Objął wówczas funkcję generalnego dyrektora samorządu łotewskiego w Komisariacie Rzeszy "Ostland". Wobec zbliżania się Armii Czerwonej w 1944 r. wyjechał do Niemiec, gdzie od 20 lutego do 7 maja 1945 r. stał na czele Łotewskiej Rady Narodowej. Po zakończeniu wojny przedostał się na obszary zajęte przez wojska alianckie. W 1957 r. wyjechał do USA[1], gdzie zmarł 11 kwietnia 1965 r.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b S. Żerko, Biograficzny leksykon II wojny światowej, Poznań 2013, s. 98.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]