Pływanie na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1948 – 4 × 200 m stylem dowolnym mężczyzn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pływanie
4 × 200 m stylem dowolnym mężczyzn
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1948
1936 1952
Miejsce

 Wielka Brytania
Londyn

Termin

2 sierpnia 1948 (eliminacje)
3 sierpnia 1948
(finał)

Liczba ekip

14

Liczba sportowców

61

Obiekt rozgrywek

Empire Pool

Złoty medal Złoty medal

 Stany Zjednoczone

Srebrny medal Srebrny medal

 Węgry

Brązowy medal Brązowy medal

 Francja

Konkurencje pływackie na
Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1948
Styl dowolny
100 m mężczyźni   kobiety
400 m mężczyźni   kobiety
1500 m mężczyźni
Styl grzbietowy
100 m mężczyźni   kobiety
Styl klasyczny
200 m mężczyźni   kobiety
Sztafety – styl dowolny
4 × 100 m   kobiety
4 × 200 m mężczyźni  

Sztafeta 4 × 200 m stylem dowolnym mężczyzn – jedna z konkurencji pływackich rozgrywanych podczas XIV Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Eliminacje odbyły się 2 sierpnia, a finał 3 sierpnia 1948 roku.

W finale zwyciężyła sztafeta amerykańska, w której składzie znalazło się trzech mistrzów olimpijskich konkurencji kraulowych: Walter Ris, Bill Smith, James McLane oraz Wallace Wolf. Reprezentanci Stanów Zjednoczonych pobili rekord świata o ponad pięć sekund (8:46,0). Srebro zdobyli Węgrzy, którzy w finale poprawili swój rekord Europy z eliminacji, uzyskując czas 8:48,4. Sztafeta francuska, po bardzo wyrównanym wyścigu z reprezentacją Szwecji, wywalczyła brązowy medal.

Zarówno Amerykanie jak i Węgrzy w finale uzyskali czasy lepsze od starego rekordu świata, który wynosił 8:51,5 i został ustanowiony na igrzyskach w Berlinie 12 lat wcześniej.

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

Przed zawodami rekord świata i rekord olimpijski wyglądały następująco:

Rekord Reprezentacja Czas Miejsce Data
Rekord świata  Japonia
Masanori Yusa
Shigeo Sugiura
Masaharu Taguchi
Shigeo Arai
8:51,5 III RzeszaBerlin 11 sierpnia 1936 [1]
Rekord olimpijski  Japonia
Masanori Yusa
Shigeo Sugiura
Masaharu Taguchi
Shigeo Arai
8:51,5 III RzeszaBerlin 11 sierpnia 1936 [1]

W trakcie zawodów ustanowiono następujące rekordy:

Data Etap konkurencji Reprezentacja Czas Rekord
3 sierpnia finał  Stany Zjednoczone
Walter Ris
James McLane
Wallace Wolf
Bill Smith
8:46,0 WR

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje[edytuj | edytuj kod]

Do finału zakwalifikowały się trzy najszybsze sztafety z każdego wyścigu oraz pozostałe dwie reprezentacje z najlepszymi czasami.

Wyścig eliminacyjny 1[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Państwo Zawodnik Czas Uwagi
1.  Węgry Géza Kádas
György Mitró
Imre Nyéki
Elemér Szatmári
8:53,6 Q, ER
2.  Stany Zjednoczone Bob Gibe
William Dudley
Edwin Gilbert
Eugene Rogers
8:55,9 Q
3.  Argentyna Augusto Cantón
José Durañona
Juan Garay
Alfredo Yantorno
9:16,9 Q
4.  Brazylia Sérgio Rodrígues
Willy Otto Jordan
Aram Boghossian
Rolf Kestener
9:19,9 q
5.  Hiszpania Jesús Domínguez
Manuel Guerra
Isidoro Martínez-Vela
Isidoro Pérez
9:28,3
6.  Pakistan Anwar Aziz Chaudhry
Iftikhar Ahmed Shah
Sultan Karim Ali
Jaffar Ali Shah
12:25,8
 Bermudy Walter Bardgett
Robert Cook
Derek Oatway
Philip Tribley
DSQ

Wyścig eliminacyjny 2[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Państwo Zawodnik Czas Uwagi
1.  Francja René Cornu
Alex Jany
Jo Bernardo
Henri Padou Jr.
9:08,8 Q
2.  Jugosławia Vanja Illić
Ciril Pelhan
Janko Puhar
Branko Vidović
9:12,4 Q
3.  Szwecja Olle Johansson
Martin Lundén
Per-Olof Olsson
Per-Olof Östrand
9:12,9 Q
4.  Meksyk Ramón Bravo
Apolonio Castillo
Alberto Isaac
Angel Maldonado
9:23,4 q
5.  Wielka Brytania Roy Botham
Jack Hale
Norman Wainwright
John Holt
9:26,6
6.  Kanada Franklin Gibson
Eric Jubb
Allen Gilchrist
Peter Salmon
9:43,2
7.  Egipt Ali Ahmed Bagdadi
Ahmed Kandil
Taha El-Gamal
Mohamed Abdel Aziz Khalifa
10:25,0

Finał[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Państwo Zawodnik Czas Uwagi
złoto  Stany Zjednoczone Walter Ris
James McLane
Wallace Wolf
Bill Smith
8:46,0 WR
srebro  Węgry Elemér Szatmári
György Mitró
Imre Nyéki
Géza Kádas
8:48,4 ER
brąz  Francja Joseph Bernardo
René Cornu
Henri Padou Jr.
Alex Jany
9:08,0
4.  Szwecja Martin Lundén
Per-Olof Östrand
Olle Johansson
Per-Olof Olsson
9:09,1
5.  Jugosławia Vanja Illić
Ciril Pelhan
Janko Puhar
Branko Vidović
9:14,0
6.  Argentyna Horacio White
José Durañona
Juan Garay
Alfredo Yantorno
9:19,2
7.  Meksyk Ramón Bravo
Angel Maldonado
Apolonio Castillo
Alberto Isaac
9:20,2
8.  Brazylia Sérgio Rodrígues
Willy Otto Jordan
Rolf Kestener
Aram Boghossian
9:31,0

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Berlin 1936 – 4 × 200 m stylem dowolnym mężczyzn (finał) – wyniki. Sports Reference. [dostęp 2016-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-10)]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]