Pacta nuda
Pacta nuda (łac. dosłownie 'umowy nagie'[1]) – w prawie rzymskim umowy zawarte nieformalnie (w przeciwieństwie do kontraktów – umów zawartych z zachowaniem przewidzianych formalności).
Umowy takie nie rodziły zobowiązania wedle zasady Ex nudo pacto inter cives Romanos actio non nascitur (z samego paktu między obywatelami rzymskimi skarga nie powstaje)[2], a jedynie podstawę do obrony pozwanego w procesie w myśl zasady nuda pactio obligationem non parit, sed parit exceptionem ("sama umowa nie tworzy zobowiązania lecz powoduje powstanie zarzutu procesowego")[3].
Przykładem była umowa o darowaniu długu lub odroczeniu jego spłaty (pactum de non petendo).
Stopniowo część zawieranych nieformalnie umów została uznana za zaskarżalne (pacta vestita 'umowy odziane').
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Słownik Wyrazów Obcych Nazwę pactum rzymski prawnik Ulpian Domicjusz wywodził od pax (pokój) D.2,14,1,1
- ↑ "Sentencje Paulusa" 14,2,1
- ↑ Digesta 2,14,7,4