Padaczka miokloniczna niemowląt
Padaczka miokloniczna niemowląt (MEI – myoclonic epilepsy in infacy) – padaczka okresu niemowlęcego. Występuje od 2 do 6 roku życia. Ustępuje w wieku około 6 lat[1]. Chorują na nią głównie chłopcy[2].
Obraz kliniczny[edytuj | edytuj kod]
- napady miokloniczne – dotyczą głównie głowy (head nodding), gałek ocznych, kończyn, zazwyczaj górnych, jeśli dotyczą dolnych powodują nagłe upadki (u niemowląt, które przyjmują już pozycję stojącą)[2],
- napady miokloniczno-atoniczne (sporadycznie),
- w 30% występowały drgawki gorączkowe,
- napady mogą być stymulowane dźwiękiem lub hałasem[2],
- bez odchyleń w badaniu neurologicznym[1].
Badania dodatkowe[edytuj | edytuj kod]
EEG: prawidłowa czynność podstawowa, mioklonie związane z uogólnionymi wyładowaniami iglic i wieloiglic[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Fields i inni, Rowan, podstawy EEG z miniatlasem, wyd. Wyd. 2 pol., Wrocław: Edra Urban & Partner, [cop. 2017], str. 142 ISBN 978-83-65835-02-4
- ↑ a b c Agnieszka Sawicka, Padaczka pierwszego roku życia (z wyłączeniem okresu noworodkowego) - korelacje kliniczno- elektroencefalograficzne, Gdańsk 2018
