Pajęczynowiec złotawy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
pajęczynowiec złotawy |
| Nazwa systematyczna | |
| Botryobasidium aureum Parmasto Eesti NSV Tead. Akad. Toim., Biol. Seer 14(2): 220 (1965) | |
Pajęczynowiec złotawy (Botryobasidium aureum Parmasto) – gatunek grzybów z rodziny pajęczynowcowatych (Botryobasidiaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Botryobasidium, Botryobasidiaceae, Cantharellales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Ma około 30 synonimów. Niektóre z nich[2]
- Acladium dubium S. Hughes 1958
- Alysidium dubium (S. Hughes) M.B. Ellis 1971
- Haplotrichum aureum (Pers.) Hol.-Jech. 1976
- Haplotrichum dubium (Pers.) W.A. Baker & Partr. 2001
Anamorfa: Haplotrichum aureum[3].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[4]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Grzyb poliporoidalny o owocniku rozpostartym, bardzo cienkim (0,04 – 0,1 mm), początkowo siatkowatym, błonkowatym, pod lupą 20 × pajęczynowatym, potem coraz bardziej gęstym, o barwie od białawej do żółtawej[3].
- Cechy mikroskopowe
System strzępkowy monomityczny. Strzępki o średnicy 5–10 μm i ścianach grubości do 1 μm, bezbarwne, septowane, w subikulum luźno splecione. Brak cystyd. Podstawki wrzecionowate lub prawie cylindryczne, w nasadzie lekko zwężone, bez sprzążki bazalnej, o rozmiarach 14–18 × 7–9 μm, z 6 sterygmami. Zarodniki gładkie, cienkościenne, łódkowate z wyraźnym szczytem, o rozmiarach 8–9,5 × 4–4,5 μm, nieamyloidalne[3].
Anamorfa tworzy jasnobrązowe zarodniki konidialne o cytrynowatym kształcie, z obciętymi szczytami, o rozmiarach 18–27 × 9–14 μm i ścianie grubości do 1 μm. Powstają w długich i rozgałęzionych łańcuchach na szczycie konidioforów, lub na ich bocznych odgałęzieniach[3].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy opisany został w Armenii[3]. Obecnie znane jest jego występowanie w Gruzji, Armenii i Azerbejdżanie[3] oraz w Europie, gdzie jest szeroko rozprzestrzeniony[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 5 stanowisk. Dokładne rozprzestrzenienie w Polsce nie jest znane[4].
Saprotrof żyjący na martwym drewnie wielu gatunków drzew i krzewów, zarówno iglastych, jak liściastych[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2017-10-01] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2017-10-31] (ang.).
- ↑ a b c d e f Mycobank. Botryobasidium aureum. [dostęp 2017-10-31].
- ↑ a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Występowanie pajęczynowca złotawego na świecie (mapa) [online], Discover Life Maps [dostęp 2017-01-01].