Paul Jones (dramat)
| Autor | |||
|---|---|---|---|
| Tematyka |
obyczajowy | ||
| Rodzaj dramatu | |||
| Liczba aktów |
3 | ||
| Data powstania |
1835 | ||
| Prapremiera |
12 października 1838 Panthéon | ||
| Wydanie oryginalne | |||
| Miejsce wydania |
Paryż | ||
| Język |
francuski | ||
| Data wydania |
1838 | ||
| Wydawca |
Marchant | ||
| |||
Paul Jones (fr. Paul Jones) – dramat Alexandre’a Dumasa (ojca) z 1838 roku.
Geneza utworu[edytuj | edytuj kod]
Paula Jonesa Dumas napisał w drugiej połowie 1835 w trakcie podróży ze swą kochanką Idą Ferrier po Włoszech. Akcję utworu umieścił w 1779 roku w zamku d'Auray w Bretanii. Po powrocie z Włoch na początku 1836 przedłożył rękopis dyrektorowi teatru Porte-Saint-Martin, Harelowi, któremu wcześniej przesłał z podróży inną swą sztukę Don Juana de Maranę. Harel, który początkowo przyjął sztukę z entuzjazmem, po klęsce Don Juana, zrezygnował z wystawienia Paula Jonesa[1].
Osoby[edytuj | edytuj kod]
| Osoba | Rola | Aktor premierowy[2] |
|---|---|---|
| Markiz d'Auray | Daniel | |
| Markiza | pani Lambquin | |
| Książę Emanuel | ich syn | Alexandre |
| Małgorzata | ich córka | pani Abit |
| Paul Jones | Armand Villot | |
| Louis Achard | Constant | |
| Baron de Lectoure | Moreau | |
| Pan de la Jarrie | Williams | |
| Pan de Nozay | Pelvilain | |
| Notariusz | Armand | |
| Lafeuille | służąca Markizy | Roger |
| Jasmin | służący Markiza | Paulin |
Premiera[edytuj | edytuj kod]
Znalazłszy się w trudnej sytuacji finansowej Dumas powierzył za zaliczką rękopis dramatu swemu przyjacielowi Porcherowi, emerytowanemu klakierowi. Ten odstąpił dramat swemu zięciowi, Teodorowi Nezelowi, dyrektorowi Panthéonu, marnego teatru na skraju bankructwa. O całym przedsięwzięciu DUmas dowiedział się po swym powrocie z podróży po Niemczech, na początku października 1838 roku, a więc na kilka dni przed premierą. Obawiając się o to, że premiera w podrzędnym teatrzyku może zaszkodzić jego prestiżowi, autor próbuje wymóc, by nie podawano jego nazwiska. Na ten ruch jest już jednak za późno. Afisze z nazwiskiem autora zostały już rozklejone, a dyrekcja we foyer wystawiła w dodatku rękopis sztuki. Atakowany przez Dumasa Porcher bronił się twierdząc, że lepiej odnieść sukces w trzeciorzędnym teatrze niż zrobić klapę w Komedii Francuskiej. I Dumas skapitulował. Sztuka miała premierę 12 października i spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem. Wystawiono ją w sumie sześćdziesiąt razy i uzyskała dwadzieścia tysięcy franków dochodu[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Troyat 2007 ↓, s. 202-203
- ↑ a b Dumas 1889 ↓, s. 123
- ↑ Troyat 2007 ↓, s. 215-216
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alexandre Dumas: Théatre complet. T. 6. Paryż: Calmann Lévy, 1889.
- André Maurois: Trzej panowie Dumas. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1959.
- Henri Troyat: Dumas. Piąty muszkieter. Warszawa: Wydawnictwo Książkowe Twój Styl, 2007. ISBN 978-83-7163-413-0.