Paweł Łuczak

Paweł Łuczak
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	11 stycznia 1892 ; Łuck
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	15 Pułk Piechoty „Wilków”; 54 Pułk Piechoty; 24 Pułk Piechoty
Stanowiska	kwatermistrz pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Paweł Łuczak (ur. 11 stycznia 1892 w Łucku, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 stycznia 1892 w Łucku, w rodzinie Piotra i Emilii z Rusaków^[1]. Absolwent gimnazjum w Łucku. W 1913 r. ukończył Szkołę Żeglugi Rzecznej i został zastępcą kapitana statku na Dnieprze. Powołany do armii rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Odessie wysłany na front austriacki. Po wyjściu z niewoli, w 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 15 pułku piechoty. Walczył na froncie ukraińskim.

Po zakończeniu wojny do 1929 r. służył w 15 pp. 2 kwietnia 1929 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu na stanowisko dowódcy batalionu^[3]. W październiku 1931 roku został przeniesiony do 24 pułku piechoty w Łucku na stanowisko kwatermistrza^[4]. Na tym stanowisku pozostawał do 1939 roku.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Figuruje na liście wywózkowej 017/2 z kwietnia 1940, poz. 9^[5]. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Był żonaty z Julią z Fabiańczuków, miał dwoje dzieci^[1].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik – 1919
porucznik – 1921
kapitan – 1922

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4513
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)^[7]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 364.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 106.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 338.
↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 182.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Katynia2000364-1] Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 364.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_8_z_3_kwietnia_1929_roku,_s._106-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 106.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_6_lipca_1929_roku,_s._191-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_7_z_23_października_1931_roku,_s._338-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 338.

[CITEREFBanaszekRomanSawicki2000182-5] Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 182.

[6] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[7] M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]