Pazurecznik wielki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pazurecznik wielki
Acanthaclisis occitanica
(Villers, 1789)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

owady uskrzydlone

Rząd

sieciarki

Rodzina

mrówkolwowate

Rodzaj

Acanthaclisis

Gatunek

pazurecznik wielki

Synonimy
  • Myrmeleon occitanicum Villers, 1789
  • Myrmeleon occitanicus Villers, 1789

Pazurecznik wielki (Acanthaclisis occitanica) – rzadki gatunek sieciarki z rodziny mrówkolwowatych (Myrmeleontidae). Występuje na wydmach nadmorskich i śródlądowych wokół Morza Śródziemnego. Jest największym przedstawicielem rodziny i największą europejską sieciarką.

Długość jego skrzydeł sięga 50 mm, a długość ciała 45 mm. Ciało jest ciemnoszare, pokryte krótkimi, czarnymi włosami. Skrzydła przezroczysto szare z czarnymi liniami i plamkami[1].

Z terenu Polski został wykazany pod koniec XIX wieku (przed 1887)[2] z Przebrna na Mierzei Wiślanej[3] i okolic Elbląga[4]. Współczesne jego występowanie na terenie kraju nie zostało potwierdzone. W Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt został zaliczony do kategorii EX? (gatunki prawdopodobnie zanikłe)[4].

Larwy żyją w piasku, ale nie budują pułapek. Polują aktywnie. Imagines pojawiają się od maja do sierpnia[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. A. Mirmoayedi. New Records of some of Iranian Antlions (Insecta, Neuropterida, Neuroptera, Myrmeleontidae). „Iranian Journal of Animal Biosystematics”. 2 (1), s. 47-55, 2006. ISSN 1735-434X. (ang.).  (pdf)
  2. Fauna Polski - charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. II. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2007. ISBN 978-83-881470-7-4.
  3. Carl Gustav Alexander Brischke, Bericht über eine zoologische Excursion nach Seeresen im Juni 1886, „Schriften der Naturforschenden Gesellschaft Danzig – NF”, 6 (4), 1887, s. 73–91 (niem.).
  4. a b c Roland Dobosz: Polska Czerwona Księga Zwierząt: Acanthaclisis occitanica (Villers, 1789). Instytut Ochrony Przyrody PAN. [dostęp 2010-10-30].