Peczera

Peczera
Печера
	; Pałac rodziny Potockich przed 1928 r.
Państwo	Ukraina
Obwód	winnicki
Rejon	tulczyński
Powierzchnia	2,3 km²
Wysokość	231 m n.p.m.
Populacja (2001); • liczba ludności; • gęstość	; 1141; 496,09 os./km²
Nr kierunkowy	+380 4335
Kod pocztowy	23610
Tablice rejestracyjne	AB, KB
	Położenie na mapie obwodu winnickiego Peczera
	Położenie na mapie Ukrainy Peczera
	48°51′18″N 28°43′12″E/48,855000 28,720000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Peczera (ukr. Печера) – wieś na Ukrainie, w obwodzie winnickim, w rejonie tulczyńskim, siedziba rady wiejskiej. W 2001 roku liczyła ok. 1,1 tys. mieszkańców^[1]. Przez wieś przepływa rzeka Boh. W miejscowości znajduje się dawny zespół parkowo-pałacowy oraz zniszczony młyn należący niegdyś do rodziny Potockich.

Miejscowość założono około 1580 roku. W 1627 roku należała do kasztelana krakowskiego Jerzego Zbaraskiego^[2]

Pałac[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej połowie XIX wieku Jan Świejkowski wzniósł we wsi pałac w stylu empire (klasycystycznym) na miejscu małego dworu^[3]. Pałac posiadał portyk z czterema kolumnami jońskimi podtrzymującymi trójkątny fronton. Od ogrodu miał jońską wnękę z balustradą, która otaczała taras^[4]. W 1904 roku Janina i Konstanty Potoccy zbudowali neoromańskie mauzoleum według projektu Władysława Horodeckiego, urodzonego w pobliskich Szołudkach. Obecnie służy ono jako kościół katolicki^[5]

Kaplica rodziny potockich.
Kaplica grobowa rodziny Potockich z widokiem na bramę wejściową do parku.
Rzeźba pozostała w parku wokół pałacu.
Schody do rzeki Boh prowadzące przez park ze strony pałacu.
Widok na Cerkiew Narodzenia Bogurodzicy w kierunku zgodnym z kierunkiem płynięcia wody w rzece.
Rzeźba na brzegu rzeki Boh.
Ruiny spalonego młyna rodziny Potockich.

↑ http://w1.c1.rada.gov.ua/pls/z7502/A005?rdat1=09.09.2007&rf7571=3173
↑ Zbigniew Anusik. Latyfundia książąt Zbaraskich w XVI i XVII wieku. „Przegląd Nauk Historycznych”, s. 67, 2009. Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego.
↑ RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 258-284, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
↑ Antoni Urbański: Z czarnego szlaku i tamtych rubieży: zabytki polskie przepadłe na Podolu, Wołyniu, Ukrainie. Warszawa: 1928, s. 35.
↑ Janusz Fuksa: Wspomnienia z Kijowa. XI architekt Horodecki. Sekcja Wychowanków Politechniki Kijowskiej, 2005-05. [dostęp 2018-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (0014-03-08)]. (pol.).