Penicillium italicum
Morfologia | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
Penicillium italicum |
Nazwa systematyczna | |
Penicillium italicum Wehmer Hedwigia 33: 211 (1894) |
Penicillium italicum Wehmer – gatunek grzybów z klasy Eurotiomycetes[1]. Wraz z Penicillium digitatum wywołuje niebieską zgniliznę owoców cytrusowych[2], która powszechnie występuje w przechowalniach tych owoców, również w Polsce[3].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy wyizolowany został na Sycylii na pomarańczy gorzkiej (Citrus aurantium) w 1894 r.[1]
- Penicillium italicum var. album C.T. Wei 1940
- Penicillium italicum var. avellaneum Samson & Y. Gutter, in Samson, Stolk & Hadlock 1976[4].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
W 25 °C kolonie P. italicum na agarze Czapek rosną w ograniczonym stopniu, ale szybciej na podłożach MEA i PDA. Kolonie są płaskie, silnie zarodnikujące, o zabarwieniu niebieskim lub szaro-zielonym i często wydają się ziarniste z powodu obecności wiązek konidioforów i główek konidiów. Odwrotna strona jest bezbarwna lub szara do żółtobrązowej, ale na podłożach takich jak agar z ekstraktem drożdżowym Czapek Dox + (CYA) lub sacharoza z ekstraktem drożdżowym barwa może zmienić się w brązowawo-pomarańczową lub czerwonobrązową. Tekstura jest aksamitna do pofałdowanej, skorupiasta, z nieobecnymi lub bardzo ograniczonymi wydzielinami. Na podłożu CYA średnice kolonii po 7 dniach inkubacji w temperaturach 5, 15, 30 i 37 °C wynoszą odpowiednio 2–4, 17–34, 0–12 i 0 mm. Zapach jest wywoływany przez lotne metabolity, takie jak octan etylu, izopentanol, linalool, izobutanol, 1-okten, butanian etylu, 1-nonen, styren lub cytronelen. Konidia wytwarzane są na asymetrycznych metulach w postaci splątanych łańcuszków. Konidiofory wyrastają wprost z podłoża lub czasami z powierzchownych strzępek i są terwertykylowe, hialinowe, zwykle z odgałęzieniami. Pojedynczy człon konidioforu ma wymiary 100–250 × 3,5–5,0 μm, jest mniej lub bardziej cylindryczny, gładkościenny i powstaje na nim 3-6 fialid. Są one ą smukłe, cylindryczne z krótkimi, ale wyraźnymi szyjami. Konidia są gładkie, zielonkawe, początkowo cylindryczne, ale później często stają się eliptyczne lub prawie kuliste. Mają wielkość 4,0–5,0 × 2,5–3,5 μm. Na świeżych izolatach sporadycznie obserwowano powstawanie sklerocjów o wymiarach 200–500 μm i barwie od bezbarwnej do jasnobrązowej[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Penicillium digitatum, Penicillium italicum (Green Mold, Blue Mold) [online] [dostęp 2020-10-17] (ang.).
- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2020-10-17] (ang.).
- ↑ Joanna Marcinkowska , Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7 .
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-10-17] (ang.).