Penicillium purpurescens

Penicillium purpurescens

Budowa pędzlaków
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	workowce
Klasa	Eurotiomycetes
Rząd	kropidlakowce
Rodzina	kropidlakowate
Rodzaj	pędzlak
Gatunek	Penicillium purpurescens
Nazwa systematyczna
Penicillium purpurescens (Sopp) Biourge La Cellule 33(1): 105 (1923)

Penicillium purpurescens (Sopp) Biourge – gatunek grzybów z klasy Eurotiomycetes.

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi.

Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1912 r. Olav Johan Sopp nadając mu nazwę Citromyces purpurescens. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Philibert Melchior Joseph Ehi Biourge w 1923 r.

Morfologia i rozwój

Kolonie hodowane na agarze Czapka osiągają średnicę 3,0 do 3,5 cm w ciągu 12 do 14 dni w temperaturze pokojowej. U niektórych szczepów kolonie są wyraźnie podzielone na strefy, u innych prawie bezstrefowe, promieniście pomarszczone. Składają się z dość grubej, ściśle utkanej grzybni. Obszar, w którym wytwarzane są konidia składa się z grubych strzępek. W niektórych szczepach kolonia silnie zarodnikuje na całej powierzchni, w innych tylko na obszarach brzeżnych. Obszar zarodnikujący ma odcień od ciemnoniebiesko-zielonego do ciemnozielonego. Konidiofory zwykle wyrastają w zwartych grupach bezpośrednio z podłoża. Mają przeważnie 100 do 150 µm długości i 3,0 do 3,5 µm średnicy, są stosunkowo cienkościenne, gładkie lub drobno chropowate, powiększające się nieco na wierzchołkach do 4,5 µm. Metule z reguły ściśle monowertycylowane, sporadycznie rozgałęzione, zawierające łańcuchy konidiów w luźnych kolumnach o długości do 150 do 200 µm. Fialidy przeważnie w grupach od 8 do 12, stłoczone w pionie, często pojawiające się nisko po bokach obszaru pęcherzykowego. Mają długość od 7 do 10 µm i szerokość 2,5 do 3,5 µm. Konidia początkowo eliptyczne, następnie kuliste lub prawie kuliste. Kolonie na steep agar osiągają średnicę około 4,0 do 4,5 cm w ciągu 12–14 dni, a ich powierzchnia przeważnie jest aksamitna, promieniście pomarszczona. Szybko staje się matowa, a w starszych koloniach ma barwę od mysiej przez oliwkowo-szarą do ciemnooliwkowoszarej. Na dolnej stronie barwa podobnie jak na podłożu Czapka, ale ciemniejsza. Metule jak na Czapku, z kolumnami zarodników o długości 100 do 200 µm, konidiami nieco bardziej regularnymi i nieco bardziej szorstkimi. Kolonie na agarze z ekstraktem słodowym (MEA) osiągają około 4,0 do 5,0 cm średnicy w ciągu 12–14 dni. Są ciemniejsze – od prawie oliwkowozielonych do ciemnozielonych. Na dolnej stronie blade, ale w tych samych ogólnych odcieniach jak na podłożu Czapka. Metule, jak opisano powyżej, ale z kolumnami zarodników o długości do 400 do 500 µm, odrywającymi się podczas stukania w płytkę hodowlaną.

Występowanie

W Polsce stwierdzono występowanie tego gatunku na korzeniach brzozy brodawkowatej.

Gatunki podobne

Opisano około 300 gatunków Penicillium. Rozróżniane są poprzez mikroskopową analizę ich morfologii, analizę metodami biologii molekularnej i analizę budowy DNA. Najbardziej podobne do P. purpurescens gatunki to Penicillium glabrum, Penicillium montanense i Penicillium spinulosum. Sugerowano, że może to być ten sam gatunek. Badania wykonane na 35 izolatach tych gatunków wykazały jednak, że są to odrębne gatunki. Modele statystyczne oparte na danych morfologicznych i ogólnych danych fizjologicznych wskazały, że pięć cech miało znaczenie dla rozróżnienia tych gatunków: tekstura ścian konidiów, średnice kolonii na podłożu Czapek i 25% agarze z azotanem glicerolu, szerokość fialid i średnica pęcherzyka.