Pertef Pogoni

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Petref Pogoni
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1888 lub 1890
Vostin

Data i miejsce śmierci

5 lipca 1958
Tirana

Minister edukacji (Albania)
Okres

od 8 kwietnia 1939
do 12 kwietnia 1939

Poprzednik

Abdurrahman Dibra

Następca

Ernest Koliqi

Petref Pogoni lub Ibrahim Pogoni (ur. 18 lutego 1888 lub 1890 w Vostinie, zm. 5 lipca 1958 w Tiranie) – albański nauczyciel, minister edukacji w 1939 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Odbył szkolenie w administracji osmańskiej w Salonikach, następnie studiował w Stambule. W 1912 lub 1913 roku ukończył studia matematyczne w Instytucie Pedagogicznym w Paryżu[1].

W latach 1913-1914 był nauczycielem w szkole we Wlorze[1]. Następnie w latach 1914-1915 pełnił funkcję dyrektora szkoły w Elbasanie[2]. Podczas austro-węgierskiej okupacji Albanii w latach 1916-1918 był superintendentem okręgów Elbasan, Durrës i Tirana[2].

W 1920 roku został pracownikiem Ministerstwa Edukacji, a w latach 1921-1929 był jego sekretarzem generalnym, jednocześnie w 1924 był przez krótki czas dyrektorem gimnazjum w Tiranie[2][3], a w roku 1928 opracował ustawę o organizacji szkolnictwa[4].

W latach 1929-1933 był dyrektorem Królewskiej Szkoły Wojskowej w Tiranie, następnie w latach 1933-1934 pełnił funkcję dyrektora jednej ze szkół w Korczy[2][5]. W latach 1936-1939 ponownie pełnił funkcję sekretarza generalnego w Ministerstwie Edukacji, w czasie włoskiej inwazji na Albanię był ministrem edukacji od 8 do 12 kwietnia 1939[6][7]. Pracował następnie w wydawnictwie Ministerstwa Edukacji[2].

Od września 1943 do końca 1944 roku po raz trzeci pełnił funkcję sekretarza generalnego albańskiego Ministerstwa Edukacji[2].

W latach 1948-1954 był internowany przez albańskie władze komunistyczne w Kavajë, Tepelenie i Shijaka[2]. Zmarł w Tiranie dnia 5 lipca 1958 roku[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Özdalga 2013 ↓, s. 322.
  2. a b c d e f g h Dervishi 2012 ↓, s. 211.
  3. Bakiu 2014 ↓, s. 224.
  4. Özdalga 2013 ↓, s. 326.
  5. Bakiu 2014 ↓, s. 227.
  6. Dervishi 2012 ↓, s. 26.
  7. Grant 2016 ↓, s. 55.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]