Peter Bender (dziennikarz)
| Data i miejsce urodzenia |
16 czerwca 1923 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 października 2008 |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, publicysta, historyk |
| Odznaczenia | |
| |
Peter Bender (ur. 16 czerwca 1923 w Berlinie, zm. 11 października 2008 tamże[1]) – zachodnioniemiecki dziennikarz, publicysta, historyk.
W 1954 roku rozpoczął pracę jako dziennikarz radiowy[1]. W latach 1961–1970 był redaktorem kolońskiej rozgłośni Westdeutscher Rundfunk, w latach 1970–1988 jej korespondentem w Berlinie[1][2]. W latach 1973–1974 pracował jako korespondent radia ARD w Warszawie[1][3]. Był uczestnikiem seminarium politologicznego Henry’ego Kissingera na Uniwersytecie Harvarda[3].
W latach 70. angażował się w normalizację relacji z Polską[1].
Współpracował z tygodnikami „Die Zeit”[1] oraz miesięcznikami „Der Monat”, „Merkur”[3]. Jego teksty ukazywały się również w „Polityce”[3].
Był zwolennikiem kanclerza RFN Willy’ego Brandta i stworzonej przez niego Ostpolitik[2]. W Offensive Entspannung (1964) i Zehn Gründe für die Annerkennung der DDR (1968) wzywał rząd Republiki Federalnej Niemiec do uznania podziału Niemiec, nawiązania kontaktów z Niemiecką Republiką Demokratyczną (NRD) i odrzucenia doktryny Hallsteina. W Das Ende des ideologischen Zeitalters — die Europäisierung Europas (1981) popierał kontynuowanie polityki odprężenia w Europie[1]. Uważał, że Niemcy są zbyt małym państwem, by móc narzucić swoją wizję porządku europejskiego, a jednocześnie zbyt duże, aby traktować je na równi z innymi państwami[4]. Głosił, że główną rolę w zjednoczeniu Niemiec odegrali mieszkańcy NRD. Twierdził, że udało się osiągnąć „koślawą jedność”. Zaznaczał, że politycy zachodnioniemieccy nie byli w stanie zrozumieć mieszkańców NRD, którzy utracili pewność siebie po upadku ich państwa i rozpoczęciu przez Niemcy Zachodnie procesu dekomunizacji[5]. Uchodzi za współautora koncepcji polityki wschodniej Socjaldemokratycznej Partii Niemiec[1]. Jego poglądy często wywoływały kontrowersje[2].
Jako historyk badał politykę zagraniczną starożytnego Rzymu[3].
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[3].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Offensive Entspannung (1964)[1]
- Zehn Gründe für die Annerkennung der DDR (1968)[1]
- Die Ostpolitik Willy Brandts... (1972)[1]
- Das Ende des ideologischen Zeitalters — die Europäisierung Europas (1981)[1]
- Deutsche Parallelen. Anmerkungen zu einer gemeinsamen Geschichte zweier getrennten Staaten[4]
- Fali und Aufstieg. Deutschland zwischen Kriegsende, Teilung und Vereinigung (2002)[6]
- Deutschlands Wiederkehr. Eine ungeteilte Nachkriegsgeschichte 1945–1990 (2007)[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Bender Peter, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-01-21].
- ↑ a b c d Publizist Peter Bender gestorben. spiegel.de, 2008-10-16. [dostęp 2024-01-21]. (niem.).
- ↑ a b c d e f Peter Bender. kultura.onet.pl, 2004-10-11. [dostęp 2024-01-21].
- ↑ a b Koszel 2018 ↓, s. 5.
- ↑ Schulz 2002 ↓, s. 164.
- ↑ Schulz 2002 ↓, s. 163.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Koszel: Rola Niemiec w procesach decyzyjnych Unii Europejskiej w XXI wieku. Poznań: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa, 2018. ISBN 978-83-65817-49-5.
- Eberhard Schulz. PETER BENDER: Fali und Aufstieg. Deutschland zwischen Kriegsende, Teilung und Vereinigung, Mitteldeutscher Verlag GmbH, Halle (Saale), 224 ss. „Przegląd Zachodni”. 4, 2002.