Pianka okazała
.JPG) Dwa owocniki na azalii | |
| Systematyka[1] | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
pianka okazała |
| Nazwa systematyczna | |
| Mucilago crustacea P. Micheli ex F.H. Wigg. Prim. fl. holsat. (Kiliae): 112 (1780) | |
Pianka okazała (P. Micheli ex F.H. Wigg.) – gatunek śluzowca[2].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Didymiidae, Stemonitida, Myxogastria, Myxogastrea, Mycetozoa, Amoebozoa, Protozoa[2].
Nazwa polska na podstawie pracy naukowej[3]. Niektóre synonimy nazwy naukowej[4]:
- Mucilago dictyospora (R.E. Fr.) Lizárraga, G. Moreno & Illana 1999
- Mucilago spongiosa (Leyss.) Morgan 1897
- Mucor spongiosus Leyss. 1783
- Reticularia alba Bull. 1788
- Spumaria alba (Bull.) DC. 1805
- Spumaria solida (Sturgis) H. Jahn 1923
Morfologia i tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Plazmodium pianki okazałej może osiągać szerokość do 5 cm i długość do 10 cm. Swoją wewnętrzną strukturą przypomina rafę koralową lub pianę i często obejmuje dookoła pęd rośliny. Ma barwę od białej do kremowej, a na starość, po odpadnięciu kory szarą do czarnej. Podczas wzrostu pełza na podłożu, pozostawiając w miejscu pełzania błoniasty i wapienny szlak. Przygotowując się do wytwarzania zarodników wspina się na suche i zacienione podłoża, np. na łodygi roślin. Może wspinać się nawet na pionowym podłożu. W sprzyjających warunkach wytwarza owocniki o długości 4–10 cm, za młodu białe, w stanie dojrzałym żółte. Mają rozmaity kształt, w zależności od podłoża. Leżnia (hypothallus) przylega bezpośrednio do podłoża. Zewnętrzna kora jest krucha, nasycona węglanem wapnia. Odpada dość szybko. Wewnątrz znajduje się ciemnobrązowa, niemal czarna włośnia tworząca sieć o gęstych oczkach. Jej włókna mają grubość do 4 μm i wolne końce. Zarodniki są okrągłe, fioletowo-brązowe do czarnych. Mają średnicę 10–18 μm, a ich powierzchnia pokryta jest długimi brodawkami i kolcami[5].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Gatunek kosmopolityczny. Występuje na wszystkich kontynentach poza Antarktydą i Australią (ale jest częsty na Nowej Zelandii)[6]. W Europie Środkowej występuje w rozproszeniu. Preferuje tereny otwarte, takie jak łąki, pola uprawne, ogrody. Występuje na różnorodnych podłożach, np. na łodygach roślin i krzewów. Pojawia się od marca do listopada[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ CABI databases [online] [dostęp 2014-09-25] (ang.).
- ↑ a b Index Fungorum. [dostęp 2014-05-14]. (ang.).
- ↑ Wierzcholska S., Halama M., Panek E., Plášek V., Krzysztofiak A., Romański M., Fałtynowicz W., Krzysztofiak L. 2010. Świat śluzowców, grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego. – Przyroda Wigierskiego Parku Narodowego, seria popularnonaukowa, Suwałki, s. 1–208.
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2014-01-03]. (ang.).
- ↑ a b Hermann Neubert, Wolfgang Nowotny, Karlheinz Baumann, Heidi Marx: Die Myxomyceten Deutschlands und des angrenzenden Alpenraumes unter besonderer Berücksichtigung Österreichs. Bd. 2, Karlheinz Baumann Verlag, Gomaringen 1995, ISBN 3-929822-01-6.
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2014-04-18].