Piemontyt
 |
Ten artykuł od 2011-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
Zasadowy krzemian wapnia, żelaza, manganu i glinu (Ca2(Fe3+, Al,Mn)Al2[O(OH)/SiO4/Si2O7]) |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
6–6,5 |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
doskonała |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
| Gęstość minerału |
3,25–3,50 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
czerwonobrunatna, fioletowobrunatna lub czerwona |
| Rysa |
wiśniowoczerwona |
| Połysk |
szklisty |
Piemontyt (epidot manganowo-żelazowy) – minerał z grupy krzemianów, bogata w żelazo i mangan odmiana epidotu. Nazwa pochodzi od Piemontu we Włoszech, gdzie został odkryty.
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Wykazuje silny pleochroizm. Tworzy kryształy jednoskośne, słupkowe i igiełkowe. Występuje w skupieniach promienistych, ziarnistych, zbitych. Bardzo często współwystępuje z kwarcem, glaukofanem, braunitem, rodonitem, rodochrozytem.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Piemontyt jest minerałem bardzo rzadkim. Spotykany jest w złożach manganu, w łupkach. Bardzo rzadko występuje w pegmatytachi skałach wulkanicznych.
Miejsca występowania: Włochy – (Valle d'Aosta, Piemont), Francja – (wyspa Croix), Japonia – (wyspa Sikoku), USA – Arizona, Nowa Zelandia.
W Polsce występuje na Dolnym Śląsku (okolice Marcinkowa k. Stronia Śląskiego).
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- Ma znaczenie naukowe,
- wzbudza również zainteresowanie kolekcjonerów,
- bywa szlifowany na potrzeby zbieraczy i do ekspozycji muzealnych.