Piotr Zabłocki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Zabłocki
Ilustracja
Piotr Zabłocki (przed 1928)
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1897
Zaleszczyki

Data i miejsce śmierci

4 maja 1956
Gdynia

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

6 Pułk Piechoty
28 Pułk Strzelców Kaniowskich
10 Dywizja Piechoty
Komenda Placu Gniezno
PKU Nowogródek
KRU Nowogródek

Stanowiska

oficer sztabu piechoty dywizyjnej
komendant placu
komendant PKU
komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Grób mjra Piotra Zabłockiego na cmentarzu Witomińskim

Piotr Zabłocki (ur. 30 lipca 1897 w Zaleszczykach, zm. 4 maja 1956 w Gdyni) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 lipca 1897 w Zaleszczykach jako syn Jana[1]. Podczas I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w stopniu plutonowego w szeregach 6 pułku piechoty w składzie III Brygady. Za swoje czyny męstwa podczas I wojny światowej otrzymał Order Virtuti Militari[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4], a później do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[5][6]. W latach 20. był oficerem 28 pułku piechoty w Łodzi, w tym w 1923, 1924 jako oficer nadetatowy był oficerem sztabu dowództwa piechoty 10 Dywizji Piechoty[7][8], w 1928 komendantem obwodowym przysposobienia wojskowego[9][10]. Służąc w Łodzi był od stycznia 1925 do lutego 1927 i od marca 1928 do stycznia 1929 prezesem Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej[11][10]. W 1932 był komendantem placu Gniezno[12]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowogródek na stanowisko komendanta[13]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Nowogródek, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant Rejonu Uzupełnień”.

Do końca życia pozostawał w stopniu majora w stanie spoczynku[14]. Zmarł po ciężkiej chorobie 4 maja 1956 w Szpitalu Miejskim w Gdyni. Pochowany 7 maja 1956 na cmentarzu Witomińskim w Gdyni[14] (kwatera 58-7-14)[15]. Był żonaty, miał dzieci[14].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ mjr Piotr Zabłocki [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-11-02].
  2. ↑ Edward Skarbek: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920. T. 6 Pułk Piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 40.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 416.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 359.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 182.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 91, 206.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 69, 192.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 44.
  10. ↑ a b c Major Piotr Zabłocki. „Echo”, s. 1, Nr 294 z 11 grudnia 1928. 
  11. ↑ Mariusz Goss, Bożena Lidia Szmel Łódzki OZPN. 80 lat. 1920–2000. Ludzie, fakty, kluby, wyd. gia, Katowice 2000, s. 169.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 508.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
  14. ↑ a b c Piotr Zabłocki. Nekrolog. „Dziennik Bałtycki”. Nr 108, s. 6, 6–7 maja 1956. 
  15. ↑ Piotr Zabłocki. gdynia.artlookgallery.com/. [dostęp 2018-05-27].
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Zabłocki&oldid=70300782”