Pjatyhory
Na mapach: 49°20′23″N 29°55′30″E/49,339722 29,925000
 Dworek | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Populacja (2001) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+380 |
| Kod pocztowy |
09841 |
Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 49°20′23″N 29°55′30″E/49,339722 29,925000 | |
Pjatyhory (ukr. П'ятигори) – wieś na Ukrainie, w rejonie białocerkiewskim obwodu kijowskiego.
Prywatne miasto szlacheckie, położone w województwie bracławskim, w 1739 roku należało do klucza Tetyjów Lubomirskich[2].
Siedziba dawnej gminy Pjatyhory w powiecie taraszczańskim na Ukrainie.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w październiku 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 400 osób. 16 listopada 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a część Żydów wywieźli do obozu w Buku a resztę zamordowali[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Dwukondygnacyjny dwór Henryka Lipkowskiego z wejściem ozdobionym kolumnami, wewnątrz kolekcja ceramiki, grawiur, obrazów, zabytków archeologicznych[4], po 1917 r. szpital[5]. Majątek pjatyhorski Piotr Lipkowski nabył od Władysława Rohozińskiego[4].
- Cerkiew Uspieńska (Zaśnięcia Matki Bożej) – murowana, wybudowana w 1821 r., w miejscu dębowej cerkwi unickiej
- Kościół katolicki pw. św. Wincentego z Ferrary z lat 1827–42 fundacji hrabiów Ostrowskich i Rohozińskich.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu kijowskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
- ↑ Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581-1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 440.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1600.
- ↑ a b Leon Lipkowski „Moje wspomnienia”,Kraków 1913
- ↑ Kijowszczyzna – tutaj też mieszkali znani Polacy. [dostęp 2016-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-23)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Piatyhory, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 61.