Planowanie obronne NATO
Planowanie obronne NATO (ang. NATO Defence Planning Process NDPP[1]) – proces zapewniający identyfikację, rozwój i wydzielenie odpowiednich wojskowych i pozamilitarnych zdolności państw członkowskich[2][3]. Jego zadaniem jest ułatwienie Dowództwom planowania operacyjnego w perspektywie krótko i średnioterminowej[4].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Nowy model planowania obronnego NATO został przyjęty podczas szczytu NATO w Strasbourgu/Kehl. Praktyczne jego stosowanie rozpoczęto wiosną 2010. Polega ono na prowadzeniu analiz pod kątem zdolności niezbędnych Sojuszowi do wypełniania jego misji statutowych[4].
NDPP jest środkiem ułatwiającym identyfikację, rozwój i realizację zadań odpowiednim strukturom NATO. Określa wymagania w stosunku do każdego członka sojuszu, ułatwia ich wdrażanie i regularnie ocenia postępy prac[3].
Celem planowania obronnego NATO jest zapewnienie warunków do dopasowania planowania narodowego i sojuszniczego do terminowej identyfikacji, rozwoju i wydzielenia odpowiednich sił właściwie przygotowanych, wyposażonych i wyszkolonych, a jego podstawową zasadą to, że w poszczególnych przedsięwzięciach planistycznych państwa członkowie uczestniczą dobrowolnie na podstawie suwerennych swoich decyzji[5].
Etapy planowania[edytuj | edytuj kod]
- Ustalanie wytycznych politycznych;
- Określanie wymagań;
- Podział wymagań i wyznaczanie celów NATO;
- Wspieranie realizacji celów NATO;
- Przegląd rezultatów.
Dyscypliny planowania[edytuj | edytuj kod]
Planowanie NATO obejmuje[9]:
- planowanie sił;
- planowanie zasobów;
- planowanie uzbrojenia;
- planowanie logistyki;
- planowanie nuklearne;
- planowanie systemów dowodzenia, kierowania i łączności;
- planowanie cywilnego zarządzania kryzysowego;
- planowanie obrony powietrznej;
- zarządzanie ruchem powietrznym;
- wywiad i rozpoznanie;
- wsparcie medyczne;
- badania naukowe i technologie;
- standaryzację.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dokument określa liczbę, rozmiar i charakter operacji, które mogą być prowadzone przez Sojusz. Proces planowania LoA jest poddawany przeglądowi co cztery lata[7].
- ↑ Dokument odnosi się do planowania obronnego w kluczowych kwestiach politycznych i strategicznych; definiuje poziom ryzyka i odpowiedzialności, określa cele wyjściowe i wskaźniki ułatwiające osiągnięcie przez Sojusz odpowiedniego poziomu LoA; określa relacje pomiędzy LoA NATO, zdolnościami, niedoborami i ryzykiem oraz rozwojem wymaganych sił[8].
- ↑ Dokument zawierający wskazówki odnoszące się do wojskowych, politycznych i technicznych aspektów planowania obronnego, niewymagających rozważań na szczeblu ministerialnym[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 20.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 369.
- ↑ a b c NATO – Topic ↓, NATO Defence Planning Process.
- ↑ a b Zarychta 2013 ↓, s. 370.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 370–371.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 371.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 371–372.
- ↑ a b Zarychta 2013 ↓, s. 372.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 369–370.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
- NATO Defence Planning Process [online], NATO – Topic, NATO [dostęp 2023-08-04] (ang.).