Poślednia Przełączka
 Widok z Doliny Staroleśnej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2499 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′45,3″N 20°12′37,3″E/49,195917 20,210361
| |
Poślednia Przełączka (słow. Posledná štrbina, niem. Chmielowskischarte, węg. Chmielowski-rés[1], 2499 m[2]) – przełęcz w słowackich Tatrach Wysokich, w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika. Znajduje się pomiędzy Poślednią Turnią na północnym zachodzie a Małą Poślednią Turniczką na południowym wschodzie i jest drugą od południowego wschodu z pięciu przełączek pomiędzy Łomnicą a Durnym Szczytem[3]. Wcześniejsze szacunki określały jej wysokość na około 2510 m[4].
Na Poślednią Przełączkę nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, dostępna jest jedynie dla taterników. Prowadzi przez nią Droga Jordána, prowadząca z Doliny Pięciu Stawów Spiskich na wierzchołek Łomnicy. Jest to najdogodniejsza trasa na siodło. Przełęcz nie stanowi wygodnego połączenia między sąsiadującymi z nią dolinami, ale od strony Miedzianej Kotliny (górnego piętra Doliny Dzikiej) można nią podejść w kierunku podnóża zachodniej ściany Łomnicy. Do Miedzianej Kotliny opada z Pośledniej Przełączki stromy, wąski żleb, natomiast w drugą stronę, na południe do Doliny Małej Zimnej Wody, zbiega z niej wybitny Żleb Chmielowskiego, mający swój wylot w okolicy Wielkiego Łomnickiego Ogrodu. Z obu stron na siodło biegnie kilka taternickich dróg[3].
Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Polska nazwa Pośledniej Przełączki pochodzi od Pośledniej Turni, popod którą się znajduje. Nazwy niemiecka i węgierska zostały nadane na cześć polskiego taternika Janusza Chmielowskiego, który jako pierwszy wraz z przewodnikami zdobył Poślednią Przełączkę[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wejścia:
- Janusz Chmielowski, przewodnicy Klemens Bachleda i Józef Tatar, 13 września 1898 r. – letnie,
- Gerhardt Haffner, Alfred Schmidt i przewodnik Matthias Nitsch, 7 stycznia 1935 r. – zimowe, przy przejściu granią[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXI. Klimkowa Przełęcz – Łomnicka Grań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1977, s. 42–49.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.