Pobikry

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pobikry
wieś
Ilustracja
Oficyna dworska, pierwotnie dwór (pocz. XIX w.)
Państwo

 Polska

Województwo

 podlaskie

Powiat

wysokomazowiecki

Gmina

Ciechanowiec

Liczba ludności (2011)

252[2][3]

Strefa numeracyjna

86

Kod pocztowy

18-230[4]

Tablice rejestracyjne

BWM

SIMC

0395760[5]

Położenie na mapie gminy Ciechanowiec
Mapa konturowa gminy Ciechanowiec, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Pobikry”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Pobikry”
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Pobikry”
Położenie na mapie powiatu wysokomazowieckiego
Mapa konturowa powiatu wysokomazowieckiego, blisko dolnej krawiędzi nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Pobikry”
Ziemia52°37′48″N 22°38′41″E/52,630000 22,644722[1]

Pobikrywieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie wysokomazowieckim, w gminie Ciechanowiec[5][6].

W latach 1952-1954 miejscowość była siedzibą gminy Pobikry. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.

Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Pobikrach[7], natomiast prawosławni mieszkańcy wsi należą do parafii św. Mikołaja w Grodzisku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Znani właściciele wsi[edytuj | edytuj kod]

Historia kościoła w Pobikrach[edytuj | edytuj kod]

  • Bartłomiej Pobikrowski, podsędek ziemski drohicki i jego żona Cecylia Kuczyńska, ufundowali w roku 1504 pierwszy drewniany kościół pw. św. Anny, Katarzyny, Cecylii i Wszystkich Świętych, uposażając go w dwie włóki ziemi
  • w roku 1514 Paweł Algimunt Holszański (1485–1555), biskup łucki, założył w Pobikrach parafię, wystawiając 8 maja 1514 roku w Skrzeszewie dokument erekcyjny
  • pożar pierwszej świątyni fundacji Pobikrowskich pod koniec XVII wieku
  • budowa nowej (przed 1704 rokiem) świątyni staraniem ks. Franciszka Kuczyńskiego, wzniesionej sumptem miejscowego dziedzica Stanisława Godlewskiego h. Gozdawa (zm. 1709), starosty nurskiego i kasztelana podlaskiego. W roku 1743 kościół spalił się
  • trzeci drewniany kościół ufundował w 1743 roku chorąży ziemi drohickiej Karol Niemira h. Gozdawa. Jego budową kierował ks. Jakub Chrościewicz (1720–1753), ówczesny proboszcz pobikrowski
  • dzięki ofiarności Dominika hr. Ciecierskiego w roku 1814 ukończono budowę nowego, drewnianego kościoła
  • czwarty pobikrowski kościół spłonął 17 września 1846 roku razem z plebanią i budynkami gospodarczymi
  • 9 października 1857 roku został położony kamień węgielny pod budowę kościoła murowanego. Fundatorem nowej świątyni był dziedzic Pobikier – Stefan hr Ciecierski (1821–1888) i jego żona Jadwiga Rzewuska (1836–1882)[7]

W roku 1921:

  • we wsi Pobikry znajdowało się 30 budynków mieszkalnych. Naliczono 211 osób (103 mężczyzn i 108 kobiet). Wszyscy zadeklarowali narodowość polską. Wyznanie rzymskokatolickie zgłosiło 178 osób, prawosławne 21, a mojżeszowe 12.
  • w folwarku Pobikry było 13 budynków z przeznaczeniem mieszkalnym i 206. mieszkańców (87. mężczyzn i 119 kobiet). Wszyscy zadeklarowali narodowość polską i wyznanie rzymskokatolickie[9]

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

W czasie kampanii wrześniowej stacjonowała tu 13 Eskadra Towarzysząca[10].

W Pobikrach znajduje się zbiorowa mogiła 106 Żydów z Ciechanowca zastrzelonych we wsi 2 grudnia 1942 przez niemiecką żandarmerię. Obecnie w tym miejscu znajduje się pomnik upamiętniający ofiary[11].

Obiekty zabytkowe[edytuj | edytuj kod]

kościół parafialny pw. św. Stanisława Biskupa w Pobikrach
kościół parafialny pw. św. Stanisława Biskupa w Pobikrach (front)
  • w ogrodzeniu cmentarza kościelnego murowane bramki z nietynkowanej cegły
  • na cmentarzu:
    • krypta grobowa Wandy z Ciecierskich i Stanisława Jezierskiego, Horwattów
    • grób Piotra i Franciszka Szadurskich
    • liczne krzyże żeliwne z końca XIX w.
  • plebania zbudowana w 1863 r., odnowiona 1958
  • zespół dworski z XIX w.:
    • oficyna dworska zbudowana w I połowie XIX w.
    • stajnia z wozownią
    • kuźnia
    • park[12].
  • krzyż przydrożny z 1861, cokół murowany z cegły na nim pełny krzyż żeliwny z okrągłymi gałkami na zakończeniach ramion[8]
  • Mogiła zbiorowa ludności cywilnej narodowości żydowskiej ofiar terroru niemieckiego z 2.VI.1942 r[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 102844
  2. Wieś Pobikry w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-01-27], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 940 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. a b c Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Diecezja drohiczyńska. [dostęp 2012-05-17].
  8. a b c Katalog zabytków sztuki, Województwo łomżyńskie, Pod redakcją M. Kałamajskiej-Saeed, Ciechanowiec, Zambrów, Wysokie Mazowieckie i okolice, PAN Instytut Sztuki, Warszawa 1986, str. 60
  9. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie pierwszego powszechnego spisu ludności z dnia 30 września 1921 r., Województwo białostockie, Powiat wysokomazowiecki, Gmina Skórzec
  10. Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991, s. 349. ISBN 83-206-0795-7.
  11. a b Informacje na stronie : Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. (2012-08-11)
  12. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podlaskie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 grudnia 2023, s. 84 [dostęp 2024-02-10] [zarchiwizowane 2024-01-26] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Przemysław Burchard: Pamiątki i zabytki kultury żydowskiej w Polsce. Warszawa: 1990, s. 68.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]