Pomniki Konstantego Rokossowskiego w Legnicy
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Projektant | |
| Data odsłonięcia |
21 lutego 1978 |
| Data likwidacji |
1987 |
 Drugi pomnik Konstantego Rokossowskiego w prywatnym Muzeum Armii Radzieckiej i Ludowego Wojska Polskiego w Uniejowicach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce |
Skwer Orląt Lwowskich |
| Projektant | |
| Data odsłonięcia |
4 listopada 1987 |
| Data likwidacji |
20 października 1992 |
Położenie na mapie Legnicy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
 51°12′12,8″N 16°09′23,6″E/51,203556 16,156556
| |
Pierwszy pomnik Konstantego Rokossowskiego autorstwa Zbigniewa Frączkiewicza, odsłonięto 21 lutego 1978 roku[1] na placu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (ob. Skwer Orląt Lwowskich)[2] w Legnicy, naprzeciwko Domu Oficera Armii Radzieckiej (ob. Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Legnickiej i Kuria Biskupia) z okazji 10. rocznicy śmierci „marszałka dwóch narodów”. Miał formę głowy Rokossowskiego wyrastającej z wysokiego, prostopadłościennego cokołu, z biegnącą przez środek płytką szczeliną. Mieszkańcy Legnicy szybko zaczęli go nazywać „głowonogiem”, a dowództwo Północnej Grupy Wojsk (które nie było zachwycone pomnikiem) zażądało od władz miasta usunięcia kontrowersyjnego monumentu[3] – stało się to w 1986 roku a szczególnie przyczyniły się do tego naciski marszałka Nikołaja Ogarkowa, szefa ulokowanego w Legnicy Naczelnego Dowództwa Wojsk Kierunku Zachodniego[4], który uważał, że Rokossowski zasługuje na pomnik godniejszy[5].
Drugi pomnik Konstantego Rokossowskiego autorstwa Augusta Dyrdy, odsłonięto 4 listopada 1987 roku także na placu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[6]. Miał formę bardziej tradycyjną – Rokossowski w radzieckim mundurze z dwiema Złotymi Gwiazdami Bohatera Związku Radzieckiego, przepasanym wstęgą Krzyża Wielkiego Orderu Virtuti Militari i z buławą w ręku. Pomnik kończył się poniżej pasa, stąd nazywany był „jajowcem” lub „półtuszą”[3]. 20 października 1992 roku został zdemontowany przez służby komunalne[6], przed złomowaniem uratował go Michał Sabadach, właściciel prywatnego Muzeum Armii Radzieckiej i Ludowego Wojska Polskiego w Uniejowicach[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liegnitz.pl.
- ↑ Liegnitz.pl.
- ↑ a b c Legnickie tropy Armii Radzieckiej.
- ↑ Mała Moskwa. Rzecz o radzieckiej Legnicy, s. 146.
- ↑ Włodzimierz Kalski. Rokossowskiego nie przetopiono, „Konkrety”, 3 maja 2001.
- ↑ a b Liegnitz.pl.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Kondusza, Mała Moskwa. Rzecz o radzieckiej Legnicy, Legnica: Wydawnictwo Edytor, 2011, ISBN 978-83-61176-92-3, OCLC 802783640.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Fotografia pomników Konstantego Rokossowskiego. s20.postimg.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
