Portal:Językoznawstwo/namedal

Język fiński jest językiem aglutynacyjnym. Oznacza to, że wzajemne relacje między słowami oddaje się przy użyciu przyrostków. Zawartość treściowa, która w językach indoeuropejskich oddawana jest analitycznie przy użyciu oddzielnych słów, w języku fińskim realizowana jest przy pomocy sufiksów. Jedno słowo można zatem poszerzyć o kilka sufiksów, poszerzając lub zmieniając jego znaczenie. Niech za przykład posłuży słowo taloissanikinko, powstałe ze słowa talo (dom) i oznacza czy też w moich domach? Oto mechanizm zmian w wyrazie:

• talo – dom
• talossa – w domu (końcówka przypadka Inessivus -ssa (w))
• taloissa – w domach (liczba mnoga)
• taloissani – w moich domach (sufiks dzierżawczy -ni)
• taloissanikin – też w moich domach (sufiks kin oznaczający też)
• taloissanikinko – czy też w moich domach? (sufiks pytający -ko, zbliżony do staropolskiego -li?)

W przeciwieństwie do języków fleksyjnych, jak np. polskiego czy łaciny, sufiksy są jednoznaczne, to znaczy jeden sufiks pełni tylko jedną funkcję i zwrotnie – jedna funkcja dotyczy tylko jednego sufiksu.