Posesjonat

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Posesjonat (z łac. possessio, posiadanie) – w dawnym prawie polskim posiadacz (domyślnie: nieruchomego majątku).

Określenie to dotyczyło szlachciców posiadających dobra ziemskie oraz mieszczan posiadających nieruchomość na terenie miasta. Prawo nadane mieszczanom w Konstytucji 3 maja (w ustawie Prawo o miastach) umożliwiało im także nabycie prawa własności na dobrach ziemskich.