Preparaty do leczenia żywieniowego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Preparaty do leczenia żywieniowego dzielą się na dwie główne kategorie, biorąc pod uwagę drogę stosowania:

Preparaty stosowane do żywienia przez przewód pokarmowy – żywienie dojelitowe[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się wiele kategorii preparatów do żywienia dojelitowego, które wzajemnie się krzyżują:

  • Zawartość składników odżywczych:
    • Preparaty monomeryczne. – diety elementarne. Charakteryzują się obecnością białka w formie niewymagającej trawienia, to znaczy w formie aminokwasów lub dwupeptydów, czy też trójpeptydów. Bywa też stosowany tłuszcz MCT, który też lecz w ograniczonym zakresie wymaga trawienia. Wolne monosacharydy są stosowane rzadko.
    • Preparaty polimeryczne. Preparaty oparte są na nieprzetworzonych surowcach. Wymagają zachowanych procesów trawienia. Źródłem białka jest najczęściej kazeina mleka krowiego lub białko sojowe
  • Sposób podawania:
    • Preparaty do podawania doustnego.Cechą charakterystyczną tej grupy preparatów jest akceptowalny przez pacjentów smak, a przede wszystkim zapach. Największe problemy przynosi producentom zamaskowanie zapachu witaminy B1 oraz zapachu i smaku jakie wnoszą hydrolizaty białka mleka krowiego.
    • Preparaty, które przeznaczone są do podawania przez zgłębnik. Smak i zapach w przypadku tych preparatów nie ma znaczenia.
  • Przeznaczenie dla chorych:

Preparaty stosowane w żywieniu pozajelitowym[edytuj | edytuj kod]

Do tej grupy należą preparaty sklasyfikowane następująco:

  • Preparaty, z których przyrządza się mieszaninę odżywczą:
    • Roztwory aminokwasów
    • Roztwory węglowodanów
    • Emulsje tłuszczowe
    • Witaminy
    • Elektrolity
    • Pierwiastki śladowe
  • Preparaty zawierające roztwór węglowodanów i aminokwasów wraz z elektrolitami – worki dwukomorowe
  • Preparaty zawierające roztwór węglowodanów i aminokwasów wraz z elektrolitami wraz z emulsją tłuszczową – worki trójkomorowe.