Przywilej wolborski
Przywilej wolborski – przywilej nadany klerowi Kościoła katolickiego na zjeździe w Wolborzu w 1215 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Przywilej został wydany przez książąt: Leszka Białego, Konrada Mazowieckiego, Władysława Odonica i Kazimierza Opolskiego na rzecz kleru Kościoła katolickiego w 1215 podczas zjazdu w Wolborzu. Potwierdzał postanowienia przywileju borzykowskiego z 1210 i rozszerzał je, dając prawo sądzenia przez kler ludności osiadłej w dobrach kościelnych i zwolnienia go z wielu świadczeń. Przywileju tego nie uznał jedynie książę Henryk Brodaty[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatomir 1962 ↓, s. 53.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Tatomir: Tysiąc lat dziejów Polski. Warszawa: Ludowa Spóldzielnia Wydawnicza, 1962, s. tak.