Rada Czytelnictwa i Książki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Rada Czytelnictwa i Książki – organ doradczy Prezesa Rady Ministrów powołany uchwałą Prezydium Rządu z 1952 r., w celu zapewnienia pomocy instytucjom i organi­zacjom odpowiedzialnym za upowszechnianie czytelnic­twa oraz w celu przezwyciężenia stwierdzonych niedo­magań i przyspieszenia rozwoju czytelnictwa w Polsce, jako jednego z poważnych czynników dokonywującej się rewolucji kulturalnej[1].

Rada nadzorowana była przez Prezesa Rady Ministrów za pośrednictwem Sekretarza Generalnego Rady.

Zakres działania Rady[edytuj | edytuj kod]

W szczególności do zakresu działalności Rady należało:

  • mobilizowanie dla akcji rozpowszechnienia książ­ki i szerzenia czytelnictwa współdziałania rad narodowych, masowych organizacji społecznych, partii politycznych, związków zawodowych i in­stytucji oświatowo-kulturalnych,
  • koordynowanie prac prowadzonych przez resorty, urzędy, instytucje i organizacje masowe przy organizowaniu sieci bibliotecznej, rozprowadza­nia książek, rozwijania nowych form pracy z czy­telnikami, poradnictwa i propagandy książki i udzielanie pomocy w tym zakresie,
  • popieranie, koordynowanie i zlecanie badań prowadzonych przez ośrodki naukowo-badawcze, specjalnie w tym celu powołane w Centralnym Urzędzie Wydawnictw, Przemysłu Graficznego i Księgarstwa oraz Centralnym Zarządzie Biblio­tek, mające na celu wysuwanie odpowiednich wniosków na podstawie analizy potrzeb terenu dla działalności wydawniczej i rozpowszechnie­nia książki i czytelnictwa,
  • stawianie wniosków w dziedzinie działalności wy­dawniczej i rozpowszechnienia książek dla maso­wego odbiorcy.

Organy Rady[edytuj | edytuj kod]

Organami Rady byli[2]:

  • Przewodniczący Rady;
  • plenarne zebranie Rady;
  • Prezydium Rady;
  • Sekretariat Generalny Rady;
  • terenowe rady czytelnictwa i książki

Przewodniczącego i członków Rady powoływał Prezes Rady Ministrów spośród przedstawicieli właści­wych resortów, urzędów, instytucji oświatowo-kultural­nych, organizacji społecznych, związków zawodowych oraz wybitnych specjalistów w zakresie druku i roz­powszechniania książek, a także czytelnictwa.

Zadania plenarnego zebranie Rady[edytuj | edytuj kod]

Do plenarnego zebrania Rady należało:

  • uchwalenie regulaminu obrad plenarnego zebrania Rady;
  • ustalanie planu pracy Rady oraz wytycznych pracy Sekretariatu Generalnego Rady;
  • zatwierdzanie półrocznych i rocznych sprawozdań z działalności Sekretariatu Generalnego Rady.

Zadania Prezydium Rady[edytuj | edytuj kod]

Do zadań Prezydium Rady należało:

  • czuwanie nad bieżącą pracą Rady;
  • zatwierdzanie miesięcznych i kwartalnych planów pracy Sekretariatu Generalnego Rady oraz miesięcz­nych i kwartalnych sprawozdań z działalności Se­kretariatu Generalnego Rady;
  • powoływanie stałych i doraźnych komisji Rady na wniosek Sekretarza Generalnego Rady;
  • zlecanie ośrodkom badawczym przy Centralnym Urzędzie Wydawnictw, Przemysłu Graficznego i Księ­garstwa oraz Centralnym Zarządzie Bibliotek lub rzeczoznawcom prac zleconych z zakresu poszcze­gólnych dziedzin działalności wydawniczej, czytel­nictwa i rozprowadzania książek.

Sekretariat Generalny Rady[edytuj | edytuj kod]

Sekretarz Generalny, dyrektor Sekretariatu oraz podległe mu biuro tworzyli Sekretariat Generalny.

Na czele Sekretariatu stał Sekretarz General­ny Rady, powoływany przez Prezesa Rady Ministrów i wchodzący w skład członków Rady i jej Prezydium.

Dyrektora Sekretariatu Rady mianował Prezes Rady Ministrów na wniosek Prezydium Rady.

Zadania Sekretarza Generalnego[edytuj | edytuj kod]

Sekretarz Generalny Rady:

  • opracowywał plany pracy Rady;
  • wykonywał uchwały plenarnego zebrania Rady oraz Prezydium Rady i był odpowiedzialny za ich wyko­nanie;
  • uzgadniał z odpowiednimi władzami, instytucjami i or­ganizacjami sprawy należące do zakresu działania Rady;
  • opracowywał i składał okresowe sprawozdania z dzia­łalności Rady Prezesowi Rady Ministrów oraz

Prezy­dium Rady i plenarnemu zebraniu Rady;

  • kierował biurem Sekretariatu Generalnego Rady przez dyrektora Sekretariatu;
  • decydował w sprawach nie zastrzeżonych Prezydium Rady lub innym władzom.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Uchwała nr 424 Prezydium Rządu z dnia 24 maja 1952 r. w sprawie utworzenia Rady Czytelnictwa i Książki. M.P. z 1952 r. nr 48, poz. 655
  2. Zarządzenie nr 184 Prezesa Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 1952 r. w sprawie statutu Rady Czytelnictwa i Książki. M.P. z 1952 r. nr 75, poz. 1196