Reginald Garrigou-Lagrange

Réginald Garrigou-Lagrange

Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1877 Auch
Data i miejsce śmierci	15 lutego 1964 Rzym
Miejsce pochówku	Campo Verano
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	dominikanie
Śluby zakonne	1900
Prezbiterat	1902

Réginald Marie Garrigou-Lagrange

OP (ur. 21 lutego 1877 w Auch, zm. 15 lutego 1964 w Rzymie) – francuski filozof i teolog katolicki uważany za jednego z najwybitniejszych neotomistów XX wieku. Od 1909 do 1960 jako profesor wykładał teologię fundamentalną i dogmatykę na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu w Rzymie. Przeciwnik modernizmu. Autor ponad 500 książek i artykułów.

Życiorys

Jego świeckie imię brzmiało Marie-Aubin-Gontran; studiował początkowo medycynę w Bordeaux, ale w wyniku wewnętrznego nawrócenia w 1897 wstąpił do zakonu dominikanów. Wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego w Amiens, gdzie w 1900 r. złożył śluby zakonne, a dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie. Od 1904 studiował filozofię na paryskiej Sorbonie, gdzie słuchał wykładów Bergsona. Rok później wykładał historię filozofii w nowo założonej szkole dominikańskiej w Le Saulchoir, a od 1909 objął profesurę w rzymskim Angelicum. Był konsultorem Świętego Oficjum.

Wykładając metafizykę, trzymał się klasycznej wykładni szkoły dominikańskiej (Kajetan, Banez) oraz tzw. XXIV tez tomistycznych, co przyczyniło się do opinii, iż był przywódcą „tomizmu ścisłej obserwancji”. Był promotorem pracy doktorskiej ks. Karola Wojtyły pt. „Zagadnienia wiary w dziełach św. Jana od Krzyża”. W swej pierwszej poważniejszej pracy (Le sens commun, la philosophie de l'être et les formules dogmatiques, 1909) wykazał, że bergsonizm zmierza właściwie ku panteizmowi immanentystycznemu, negującemu transcendencję, absolutność i niezmienność Boga. Podkreślał zgodność wiary z rozumem. Systematyczny wykład swoich poglądów filozoficznych przedstawił w „La synthèse thomiste” (1946). W latach 1938-1951 pisał błyskotliwy komentarz do „Sumy teologicznej” św. Tomasza z Akwinu. Jego najważniejsze dzieło filozoficzne to „Dieu, son existence et sa nature”. W wielkim stopniu przyczynił się do odnowy i rozwoju teologii życia duchowego rozumianej jako zastosowanie dogmatów w życiu chrześcijańskim. Po II wojnie światowej był jednym z bardziej zdecydowanych krytyków tzw. nowej teologii, stwierdzając, iż stanowi ona powrót do modernizmu.

Wybrane publikacje

• Trzy okresy życia wewnętrznego wstępem do życia w niebie. Teresa Landy (przekł.). Wyd. 4 (poprawione). Niepokalanów: Wydaw. Ojców Franciszkanów, 2014, s. 934. ISBN 978-83-7766-066-9.
• Le sens commun, la philosophie de l'être et les formules dogmatiques (1909)
• Dieu, son existence et sa nature (1915)
• Le realisme du principe de finalité (1932)
• La synthèse thomiste (1946)